Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Το πρόωρο τέλος ενός καλοκαιριού....

Η μέρα είναι Κυριακή. Συννεφιασμένη, η θερμοκρασία να έχει πέσει, οι βροχές με τους μουσσώνες προ των πυλών, την επόμενη ημέρα Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια σε όλη την χώρα, οι παραλίες γεμάτες καθώς όλοι θέλουν να κάνουν ένα τελευταίο μπάνιο στην θάλασσα.
Κάποιος θα πίστευε πως είναι Σεπτέμβριος. Και όμως όχι. Είναι Κυριακή 12 Ιουνίου. Και είναι το τέλος ενός καλοκαιριού που τελείωσε πριν καν συνειδητοποιήσω πως ξεκίνησε.
Η Ινδία έχει 3 εποχές. Καλοκαίρι, Μουσσώνες και Χειμώνα. Τίποτα άλλο. Ο χειμώνας κρατάει από τον Νοέμβριο έως τον Φεβρουάριο. Όταν λέμε χειμώνας μην φανταστείτε  χιόνια, καπνούς να βγαίνει από τις καμινάδες των σπιτιών, ανθρώπους ντυμένους σαν κρεμμύδια και τα λοιπά. Η μέση θερμοκρασία είναι 15 βαθμοί ενώ η μικρότερη 7. Από τον Φεβρουάριο- Μάρτιο έως τον Ιούνιο είναι το καλοκαίρι. Η πιο ξηρή περίοδος του χρόνου. Τα σχολεία κλείνουν, οι εργαζόμενοι παίρνουν την καλοκαιρινή τους άδεια, και οι αγρότες κάθονται. Οι τελευταίοι είναι σε αναμονή των ζωογόνων βροχών. Και όχι μόνο αυτοί Ολόκληρη η χώρα περιμένει με αγωνία κάθε χρόνο της βροχές δείγμα πως η χρονιά θα είναι γόνιμη.
Κάποια μέρα μέσα στην εβδομάδα ήταν προγραμματισμένη μια εκδήλωση του ναυπηγείου. Εκεί που έλαμπε ο ήλιος σε μερικά λεπτά χωρίς κανείς να το καταλάβει μαζεύτηκαν μαύρα σύννεφα και ξεκίνησε μια δυνατή νεροποντή. Όλοι έτρεξαν να κρυφτούν κάτω από υπόστεγα και εγώ σκεφτόμουν πως ούτε ο θεός τους δεν ευλογεί αυτήν την εκδήλωση. Το αντίθετο μάλιστα. Οι ομιλητές εκθείασαν την ξαφνική νεροποντή λέγοντας, ότι όπως είναι ζωογόνα για το έδαφος, και απαραίτητη για την γονιμότητα του έτσι ας είναι και για το ναυπηγείο. Τόση χαρά για κάτι τόσο ενοχλητικό όσο μια βροχή σε ανοιχτό χώρο δεν έχω ξαναδεί. Η άνυδρη γη κάνει τους ανθρώπους να υπακούουν σε άλλους κανόνες....

Έτσι λοιπόν στην αρχή του Ευρωπαικού καλοκαιριού αναγκάστηκα να πω αντίο στο δικό μας. Από εδώ και πέρα βροχές μας περιμένουν. Εκτός και εάν η κλιματική αλλαγή παίξει κάποιο ρόλο.....



Άδεια παραλία. Όχι λογω καιρού αλλά διότι....



...όλοι πήγαν στην μεγάλη πλάζ. Τα βαριά σύννεφα κρύβουν τον ήλιο αλλά το γεγονός ελαχιστους απασχολεί. Ο χρόνος άλλωστε τελειώνει.


Κύμματα...


Δυνατός αέρας, συννεφιά, ο κόσμος ο οποίος εφυγε. Άντε και του χρόνου....

Unexplored Diu

Ένα σαββατοκύριακο, πάει λίγος καιρός, χωρίς όρεξη για καμιά μεγάλη εκδρομή αποφάσισα να (ξανα)πάω στο Diu την πρώην πορτογαλική αποικία.

Σύννεφα στον ουρανό, δεν πτοούν κανέναν στην Ινδία. Εάν πιάσει βροχή θα κρυφτούμε σε κάποιο εστιατόριο και θα περάσουμε εκεί την ημέρα μας. Εάν δεν πιάσει θα την απολαύσουμε.

Έχοντας επισκεφτεί τα σημαντικότερα μνημεία που άφησαν οι Πορτογάλοι μέχρι την εκδίωξή τους, είχα σκοπό να πάω και στα λιγότερο σημαντικά. Το Diu είναι μικρό νησί, η πόλη όχι ιδιαίτερα μεγάλη οι Πορτογάλοι βαρέθηκαν να χτίζουν κάτω από τον καυτό ήλιο του Gujarat και τις βροχές των μουσσώνων άρα η αποστολή ήταν εύκολη.


Ξαναπερνώντας την πύλη που χωρίζει το Diu από το Gujarat η καλύτερα το Gujarat από τον πολιτισμό.

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ


Εξωτερικά... Μια παλιά εκκλησία χτισμένη το 1600 (αφιερωμένη στον Άγιο Θωμά) μετατράπηκε σε μουσείο. Η ιστορία είναι η εξής. Η πόλη του Diu είχε 3 μεγάλες εκκλησίες. Η μία παρέμεινε ως έχει για να προσεύχονται οι (αρκετοί) Χριστιανοί κάτοικοι. Η άλλη μετατράπηκε σε μουσείο ενώ η τελευταία σε  νοσοκομείο. Εάν υπήρχαν και άλλες θα είχαν γίνει σχολεία, νομαρχίες, φυλακές κτλ...



Το εσωτερικό του θα έλεγα είναι το εντελώς αντίθετο της εντυπωσιακής πρόσοψης. Με την αφαίρεση
της διακόσμησης, των τοιχογραφιών και των πινάκων αλλά και το ιερού η αίσθηση της απογύμνωσης σε κατακλύζει...


Μουσείο είναι είπαμε. Τα μόνα εκθέματα του μουσείου είναι ξύλινα αγάλματα αγίων της εκκλησίας.



Ο Χριστός στο βάθος του ιερού... Ίσως μια απο τις λίγες φορές όπου παρουσιάζεται ξαπλωμένος στον νεκρικό του κρεβάτι και όχι σταυρωμένος είτε αναστημένος.


Άγιος Κωνσταντίνος. Αλλιώς τον περίμενα....


Ο σκύλος δεν είναι ενα απο τα εκθέματα. Απλά, έξω έχει αποπνικτική ζέστη.


ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ



Το νοσοκομείο από μακριά.

Για να είμαι ακριβής, η εκκλησία παρέμεινε εκκλησία η οποία δεν είναι όμως ανοιχτή στο κοινό. Το διπλανό κτήριο το οποίο ήταν οι κοιτώνες των μοναχών ή των καλογριών μετατράπηκε σε νοσοκομείο.


Το ασθενοφόρο του Diu.



Όχι αυτό είναι το ασθενοφόρο του Diu. E, άνθρωποι με δυτική κουλτούρα κυβερνάνε αλλά και ζουν εκεί οπότε πρέπει να αισθάνονται ασφάλεια....



Το timetable του νοσοκομείου. Και καλά οι τακτικοί γιατροί. Εαν περιμένω όμως κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα για να με εξετάσει ο επισκέπτων ιατρός, δεν πετάγομαι μέχρι την Βομβάη?


ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ



Το τοίχος γύρω από την πόλη του Diu δεν το εξερεύνησα. Το μόνο που βρήκα ήταν μια σκάλα που δεν σε οδηγεί πουθενά. Η μήπως τα φαινόμενα απατούν? Την επόμενη φορά που θα ξαναπάω θα απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ανάμεικτα συναισθήματα....

Κάνοντας βόλτα στους δρόμους της Ινδίας πάντα μπορείς να δεις ενδιαφέροντες σκηνές για φωτογραφία αλλά και για προβληματισμό.

Το μόνο ποτάμι που ακόμα έχει νερό. Στο Gujarat έχει να βρέξει από τους περσινούς μουσσώνες, τα περισσότερα από αυτά έχουν ξεραθεί. Στα λίγα εναπομείναντα λαμβάνει χώρα ένα πραγματικά ενδιαφέρον πανηγύρι κάποιες φορές την εβδομάδα. Αγελάδες βόδια, βοσκοί νοικοκυρές και παιδιά μαζεύονται στην ίδια περιοχή για διαφορετικούς λόγους.

Το πανηγύρι σε εξέλιξη. Ολες οι σκηνές της παραδοσιακής Ινδίας παρουσιάζονται εδώ. Παιδιά παίζουν κρίκετ στην όχθη, άλλα κάνουν μπάνιο, οι μητέρες τους πλένουν τα ρούχα, ενώ οι αγελάδες είτε λιάζονται, είτε κολυμπάνε.


Τα βόδια κάνουν το μπάνιο τους, όχι τόσο για να πλυθούν όσο για να κατεβάσουν την θερμοκρασία του τεράστιου σώματος τους, λόγω της αφόρητης ζέστης.

Το ίδιο ποτάμι, διαλέγεται εκτός από τα ζώα και από τους ανθρώπους για το μπάνιο τους. Στα χωριά του Gujarat το τρεχούμενο νερό είναι είδος τεράστιας πολυτελείας. Το νερό στις δημόσιες βρύσες αρκεί μόνο για να μαγειρευτεί το φαγητό και για να σβηστεί η δίψα των κατοίκων. Η καθαριότητα αποκτάται στο ποτάμι....



Πλένοντας τα μαλλιά στον δρόμο ενός βοδιού που αποχωρεί....


Λίγο πιο κάτω στο ρεύμα του ποταμού, γυναίκες πλένουν τα ρούχα τους και της οικογενείας τους. Οι αγελάδες δεν είναι στο πεδίο ορατότητας τους οπότε δεν ενοχλεί κανέναν. Φυσικά τα ρούχα πρέπει να στεγνώσουν σχετικά άμεσα αλλά αυτό είναι εύκολο με τον καιρό που επικρατεί.


Τα παιδιά ακριβώς λίγο πιο δίπλα διασκεδάζουν κάνοντας βουτιές.


Το μέρος που είναι στο τέλος του ποταμού προτιμάται από τις περισσότερες γυναίκες για την πλύση των ρούχων. Ίσως τα μικρόβια από τις αγελάδες έχουν εξαφανιστεί στο ενδιάμεσο. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και σε εμένα να μου τα έδιναν να τα φορέσω εάν δεν είχα τίποτα άλλο θα το έκανα.



Τελειώνοντας το πλύσιμο, τα ρούχα φορτώνονται στο κεφάλι με προορισμό το σπίτι. Μεχρι την επόμενη εβδομάδα....

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Adventure vs survival

Μια από τις ημέρες της περασμένης εβδομάδας είχα μια επιθεώρηση σε ένα από τα block του πλοίου.
Λόγω του αέρα αλλά των κολλήσεων μεγάλη ποσότητα σκόνης και λοιπών υλικών κατακάθονται στην λαμαρίνα δυσκολεύοντας το έργο των επιθεωρητών. Για αυτό υπάρχει ειδικό συνεργείο που η δουλειά του είναι να καθαρίσει τα block.

Καθώς ήμουν με τον συνομήλικό μου Ινδό επιθεωρητή εκπρόσωπο του ναυπηγείου, τον πλησίασε ένα από τα παιδάκια του έπρεπε να καθαρίσουν και τον ρώτησε με θάρρος για την καταγωγή του. Λόγω του μεγέθους της χώρας, τις 28 διαφορετικές επαρχίες αλλά και τις 30 γλώσσες, και  η πρώτη ερώτηση που κάνει ένας Ινδός μόλις συναντήσει έναν άλλον είναι ακριβώς αυτή.

- Από την Goa του απαντάει ο μηχανικός. Εσύ από που είσαι?
- Εγώ από την Jafrabad (ένα μικρό ψαροχώρι 15 χιλιόμετρα μακριά από ναυπηγείο).
- Και πως βρέθηκες εδώ?
- Ήμουν ψαράς αλλά βούλιαξε η βάρκα με την οποία ψαρεύαμε και δεν ήταν εύκολο να βρω αλλού
  δουλειά επειδή δεν υπάρχουν πολλές θέσεις διαθέσιμες.
- Πόσο χρονών είσαι?
- 19
- Και έως ποια τάξη πήγες στο σχολείο?
- Έως την 9η τάξη του σχολείου (η δικιά μας 3η γυμνασίου)

Η κουβέντα συνεχίστηκε για λίγο ακόμα πριν το παιδάκι απομακρυνθεί από εμάς, και εμείς απρόσκοπτοι συνεχίσουμε να ψάχνουμε για defects στις κολλήσεις και στις λαμαρίνες.

Μετά το τέλος είπα στον Ινδό.

"Ναυάγησε το πλοίο του μέσα στα κύματα? Φοβερή περιπέτεια πρέπει να έζησε"

και μου απάντησε:

"Για εσένα τα πάντα είναι θέμα περιπέτειας. Για εμάς είναι θέμα επιβίωσης"

Και παραδέχτηκα πως είχε δίκιο......

Σαββατιάτικη εκδρομή.

Σάββατο σημαίνει εκδρομή.
Βέβαια δεν είναι πάντα έτσι καθώς ορισμένες φορές υπάρχουν επιθεωρήσεις που είναι επείγουσες και η φυσική μου παρουσία είναι απαραίτητη. Δυστυχώς αυτό ηταν ενα απο τα Σάββατα όπου επρεπε να δουλέψω καθώς το απόγευμα θα βαφόταν ένα από τα block του πλοίου και θα έπρεπε να κρίνω την ποιότητα της μπογιάς.
Το πρωί όμως ήμασταν ελεύθεροι. Έτσι από το καθίσουμε στο σπίτι κλαίγοντας την μοίρα μας που το ναυπηγείο μας χάλασε το σαββατοκύριακο, αποφασίσαμε με τον Χρήστο να πάμε για ψώνια στην διπλανή μεγάλη πόλη Mahuva.
Για αρχή διαλέξαμε να κουρευτούμε. Ρωτήσαμε τον οδηγό μας που κουρεύεται ο ίδιος και μας πήγε σε έναν φίλο του ο οποίος είχε ένα, ας το πούμε κουρείο, στον κεντρικό δρόμο. Το μαγαζί ήταν “καμαρούλα μια σταλιά 2 επί 3” που είχε 4 θέσεις κατά το διάμηκες. Τρεχούμενο νερό δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Μόνο ένα  δοχείο με νερό με ένα βρυσάκι που μπορούσε ο κουρέας να πλύνει τα χέρια του. Οπότε η ενοχλητική ερώτηση που ακούγεται σε κάθε κουρείο πριν η μετά το κούρεμα “Να τα λούσουμε?” εδώ απλά δεν είχε κανένα νόημα να ερωτηθεί.
Στο κουρείο δούλευαν 2 άτομα. Ο κουρέας και ο βοηθός του ένα παιδάκι ο οποίος αναλάμβανε το face μασάζ (ναι πρόσφερε και τέτοιες υπηρεσίες το μαγαζί). Η ροη των πελατών ήταν συνεχής και επειδή δεν υπήρχε χώρος να καθίσουν μέσα, στεκόντουσαν όρθιοι απέξω. Ορισμένοι πιο έξυπνοι έμπαιναν μέσα χωρίς να ρωτήσουν κανέναν παραβιάζοντας την σειρά και καθόντουσαν σε μια από τις άδειες καρέκλες περιμένοντας να εξυπηρετηθούν.  Προφανώς και ήμασταν το θέμα συζήτησης όλων αυτών, πως είναι δυνατόν 2 ξένοι να έρθουν στον κεντρικό δρόμο της mahuva για να κουρευτούν. Ευτυχώς ο οδηγός μας απαντούσε στην τοπική γλώσσα σε όλες αυτές τις απορίες.

Όσο για την τιμή.  Εδώ μάλλον όσοι Έλληνες το διαβάζουν θα κλάψουν. Στην Ελλάδα το φθηνότερο κούρεμα είναι στους Πακιστανούς και κοστίζει 6 Ευρώ. Εδώ για 2 κεφάλια (το δικό μου και του Χρήστου) πληρώσαμε 80 cents.

Κεντρικός δρόμος στην Mahuva.

Η αγελάδα πήγε εκεί μάλλον για να κρυφακούσει
Μετά το κουρείο πήγαμε για ψώνια στο supermarket (άλλος χαμός έγινε εκεί, οι τελευταίοι ξένοι που πάτησαν στην πόλη θα πρέπει να ήταν οι Άγγλοι κατα την αποχωρηση τους το 1947). Έχοντας τελειώσει όλες τις δουλειές είχαμε χρόνο για μια εκδρομή σε έναν ναό. Η τουλάχιστον έτσι μας είπε ο οδηγός.


Αντί για ναό είδαμε μια από τις πιο όμορφες ανεκμετάλλευτες Ριβιέρες στον Ινδικό ωκεανό, μια καταπληκτική παραλία με μήκος πολλών χιλιομέτρων που δε περιγράφεται σε κανενα βιβλίο και φυσικά είναι εντελώς άγνωστη στο ευρύ κοινό. Το μόνο μειονέκτημα είναι η λασπώδης ρηχή θάλασσα που δεν σε εμπνέει για μπάνιο.

 Super Paradise. Σε κάποια άλλη ήπειρο η χώρα, πολυτελή ξενοδοχεία θα είχαν χτιστεί στο φοινικόδασος που περιβάλει την παραλία, και μπαράκια με sexy ημίγυμνες σερβιτόρες  θα σέρβιραν τα εμπνευσμένα κοκτέιλ στους διψασμένους τουρίστες υπό τους ήχους πολύ δυνατής techno μουσικής, ενώ κάτω από τις ξαπλώστρες ζευγάρια θα έτριβαν το αντηλιακό στο μαυρισμένο σώμα του/της συντρόφου, ερχόμενοι έτσι πιο κοντά πριν την βραδινή “μάχη απόλαυσης” στο δωμάτιο,  ενώ η παρέα τους θα έπαιζε ρακέτες στο σημείο που σκάει το κύμα, ενώ άλλοι θα διάλεγαν τις μπανάνες και τις βάρκες για την διασκέδαση τους πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός ναυαγοσώστη.

Το βράδυ, οι ίδιες παρέες θα άναβαν φωτιές στην παραλία και καθισμένοι τριγύρω θα έλεγαν ιστορίες για φαντάσματα με σκοπό να τρομάξουν τις κοπέλες, ενώ αυτές θα ανταπέδιδαν με νάζια και ψεύτικα γέλια προσπαθώντας να κρύψουν τον τρόμο που ένιωσαν, και ευχόμενες να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα η όλη φάση για να πάνε στα δωμάτια και να ασχοληθούν με κάτι πιο ενδιαφέρον.
Όλα αυτά σε κάποια άλλη ήπειρο η χώρα. Εδώ είναι το Gujarat όπου απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ, και το μόνο ποτό που σερβίρεται είναι φυσικός χυμός καρύδας,  προφυλακτικά δεν υπάρχουν στα supermarket αλλά ούτε και στις συνειδήσεις των ανθρώπων, το ζευγάρωμα πριν τον γάμο είναι κοινωνικό έγκλημα, και μερικά χιλιόμετρα πιο ανατολικά είναι η Alang, το μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμο, με ότι αυτό συνεπάγεται για την μόλυνση της θάλασσας.


Για να το ξανασκεφτούμε. Ριβιέρα? Θα ήθελα….
Πάνω που βρήκα έναν παράδεισο πρέπει να τον ξεχάσω…. Αλλά πως όταν βλέπω εικόνες σαν τις παρακάτω:

Φοινικόδασος στην περιοχή της παραλίας. Οι άνθρωποι που μένουν σε αυτό μπορεί να μην έχουν όσα υλικά αγαθά έχουν οι Δυτικοί αλλά ζουν σε ένα περιβάλλον που όλοι μας ζηλεύουμε.



Το ίδιο φοινικόδασος στην όχθη του ποταμού.
Η ώρα είχε πάει 2 και έπρεπε να πάμε κάπου να φάμε. Ρώτησα τον οδηγό για κανένα καλό εστιατόριο και μας πήγε στο καλύτερο της περιοχής. Προφανώς και το φαγητό ήταν vegetarian only άλλα αυτό έχει πάψει να με ενοχλεί.
Η έκπληξη ήρθε στο τέλος. Ο λογαριασμός ήρθε σε ένα δερμάτινη θήκη από Louis (cruises)


Ναι ακόμα και στην Mahuva μπορούν να βρεθούν σημάδια της κυπριακής εταιρία κρουαζιερόπλοιων. Όσο για το πώς βρέθηκε εδώ? Σύμφωνα με την Wikipedia 5 κρουαζιερόπλοια οδηγήθηκαν για scrap. Είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα η alang να ήταν ένα από τα μέρη όπου έγινε η διάλυση.

Monsoons are coming.


It's high time. Monsoons are on their way. Just some minutes left...
(Την περασμένη Πέμπτη ήταν η πρώτη ημέρα που δεν είδα ήλιο τους 2 μήνες που βρίσκομαι στην χώρα. Παρόλα αυτά δεν έβρεξε)

Gondal. Το ξεχασμένο μέρος....


Κυριακή πρωί φεύγουμε από την Rajkot με προορισμό το σπίτι μας. Η ζέστη αποπνικτική, η υγρασία ευτυχώς σε χαμηλά επίπεδα, κάθε σκέψη για βόλτα έξω από κλιματιζόμενους χώρους εξαφανίζεται πριν καν προλάβει να ολοκληρωθεί μέσα στο μυαλό. Αυτή είναι η χειρότερη περίοδος του χρόνου σε όλη την Ινδία. Η θερμοκρασία φτάνει τους 40 με 45 βαθμούς Κελσίου, τα νερά τον ποταμών και των λιμνών έχουν εξαντληθεί, η φύση είναι νεκρή από την ζέστη και την έλλειψη νερού, ενώ οι αγρότες απλά περιμένουν με αγωνία μαζί με όλη την πλάση τους μουσώνες. Οι μουσώνες θα δώσουν ξανά ζωή στην περιοχή, η θερμοκρασία θα πέσει, η νέα σοδειά θα αναπτυχθεί στα χωράφια,  και τα ζώα θα αρχίσουν να αναπαράγονται. Αλλά όλα αυτά μετά τα μέσα Ιουνίου.

Προς το παρόν λιώνουμε.....

Μια πόλη ξεχασμένη από τους τουριστικούς οδηγούς είναι η Gondal. Ζήτησα από τον οδηγό μας να μας πάει εκεί για να δούμε ένα μουσείο συλλεκτικών αυτοκινήτων που διάβασα πως υπάρχει το οποίο τελικά ήταν κλειστό. Αλλά αντ' αυτού βρήκα μια πανέμορφη πόλη με παλιούς πύργους και παλάτια, μεγαλοπρεπέστατους  ναούς, ευρύχωρους και καθαρούς δρόμους και το σημαντικότερο ελάχιστες αγελάδες. Με λίγα λόγια μια παραδοσιακή παλαιά πόλη που δεν μοιάζει σε τίποτα με Ινδική.



Διόδια στον δρόμο από Rajkot για Gondal. Για 30 χιλιόμετρα πληρώσαμε 30 cents του Ευρώ. Όχι και άσχημα για έναν από τους καλύτερους δρόμους που έχω δει στο Gujarat.


Καταπληκτικής ομορφιάς ναός στην Gondal.


Σε αυτό το μέρος γνωρίσαμε κάποια παιδιά τα οποία ήταν 10 ετών και τα οποία μας ανέφεραν, πως πρώτη φορά στην ζωή τους έβλεπαν κάποιον ξένο. Αλήθεια ποιός θα έρθει σε αυτό το μέρος και για ποιό λόγο?

Το Gujarat ονομάζεται η επαρχία των 1000 βασιλείων. Κάθε μικρό μέρος είχε και έναν τοπικό βασιλιά ο οποίος κατά την διάρκεια της Αγγλοκρατίας συνεργαζόταν με τους κατακτητές με αντάλλαγμα να κρατήσει τον τίτλο και τα προνόμια του ηγεμόνα. Μετά την εκδίωξη των Άγγλων και την ανακήρυξη της Δημοκρατίας της Ινδίας τα βασίλεια αυτόματα καταργήθηκαν αλλά η χρηματική περιουσία καθώς και τα παλάτια παρέμειναν στην κατοχή τους. Ένα μέρος από αυτά  τα παλάτια έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο και ο καθένας μπορεί να διανυκτερεύσει μέσα σε αυτό. Όσο για τους απογόνους εκείνων των βασιλιάδων σήμερα ζουν στο Λονδίνο και ξοδεύουν την περιουσία που δημιούργησαν οι πρόγονοί τους.


Αυτό είναι μέρος που σίγουρα οφείλω να επισκεφτώ στο εγγυές μέλλον.

Ιπτάμενα Φορτηγά....

Στην Ινδία τα φορτηγά εκτός από αθάνατα είναι και ιπτάμενα.....



Στον δρόμο για την Rajkot είδα ενα απο αυτά.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Rajkot (χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις....)

Μια από τις μεγάλες πόλεις του Gujarat που ακόμα δεν είχα επισκεφτεί ήταν η Rajkot.  Είναι μια πόλη 2 εκατομμυρίων στο μέσο της χερσονήσου Saurashtra. Ταχέως αναπτυσσόμενη λόγω της εξαιρετικής της θέσης προσελκύσει καπιταλιστές που θέλουν να αυγατίσουν τα λεφτά τους αλλά και εργαζόμενους διατεθειμένους να τους βοηθήσουν να πετύχουν τον σκοπό τους.
Η πόλη δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο από τουριστικής πλευράς. Αυτό το ξέραμε πριν πάμε με τον Χρήστο, οπότε αφιερώσαμε τον χρόνο μας στα εμπορικά κέντρα.


Κεραία κινητής τηλεφωνίας σε  σχήμα πύργου του Άιφελ στην ανατολική είσοδο της πόλης.


Η οικονομική ανάπτυξη οδηγεί πάντοτε και στην κοινωνική. Κοπέλα οδηγάει μόνη της το μηχανάκι χωρίς κοινωνική κατακραυγή….


Η Rajkot όπως φαίνεται από την ταράτσα του ξενοδοχείου που κατέλυσαμε… Τα περισσότερα είναι νέα σπίτια και πολυκατοικίες που ακόμα χτίζονται


Crystal Mall. Δεν είναι το μεγαλύτερο της πόλης αλλά είναι το πιο αξιοσημείωτο.


Το εσωτερικό του Crystal Mall.


Ακριβώς απέναντι ένα υδραγωγείο σε σχήμα UFO το οποίο αποτελούσε σημείο αναφοράς οτι πλησιάζουμε στο εμπορικό κέντρο.


Και αφού είχαμε κάνει τις αγορές μας είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Εγώ ως pure non veg άνθρωπος ήθελα διακαώς να φάω κάτι που να περιέχει σάρκα ζώου. Οποιουδήποτε αλλά κατά προτίμηση κοτόπουλου, καθώς για τις αγελάδες τα ξέρετε, ενώ ούτε  τα γουρούνια αποτελούν επιλογή σε μενού  σε αυτήν την περιοχή της Ινδίας. Μου είχαν πει κάποιοι που είναι από την πόλη πως δύσκολα θα βρω φαγητό για κρεατοφάγους.  Βλέποντας όμως μια Pizza Hut κατενθουσιάστηκα σκεφτόμενος πως έσπασε η κατάρα που μου έριξαν κάποιοι χορτοφάγοι. Αλλά εις μάτην. Ακόμα και η Pizza Hut ήταν για PURE VEG!!!!!!!.  Δεν υπάρχει σωτηρία……


Το τετραγωνάκι με τον πρασινο κύκλο σημαίνει πως είναι pure veg. 
(το cheese θεωρείται και αυτό vegetarian οπότε το τίμησα δεόντως. Από το ολότελα…..)  


Ακόμα και τα ποτήρια που πωλούνται στο super market είναι pure veg. Δηλαδή από τι θα μπορούσαν να είναι φτιαγμένα? Κρέας αγελάδας?


Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο και άλλο χτύπημα της μοίρας στο οποίο όμως είμαι πλέον συνηθισμένος. Δεν απορώ που υπάρχουν τόσοι μοναχοί στους αναρίθμητους ναούς ανά την επαρχία. Το sex πριν τον γάμο απαγορεύεται αυστηρά, κρέας δεν μπορείς να φας, αλκοόλ δεν μπορείς να καταναλώσεις, τι άλλες απολαύσεις μας έμειναν? Καμία, πάμε να γίνουμε μοναχοί.



Στην Rajkot έζησε για ένα διάστημα όταν ήταν μικρός ο Mahatma Gandhi. Ο πατέρας του που ήταν κυβερνητικός υπάλληλος μετακινήθηκε σε αυτήν την πόλη και έφερε μαζί και την οικογένεια του.  


Το γυμνάσιο όπου φοίτησε ο Gandhi χτισμένο από τους Άγγλους τα τέλη tου 19ου αιώνα. Μου κάνει εντύπωση που ενώ φοίτησε σε τέτοια κτήρια και υπό τέτοιες συνθήκες πάνω από έναν αιώνα πριν, έδωσε αγώνα για να φύγουν οι Αγγλοι αντί να συντονιστεί μαζί τους και να εκμεταλλεύεται τους συμπατριώτες του. Αλλά για αυτό έμεινε στην ιστορία. Οι 99 στους 100 που φοίτησαν μαζί του έκαναν  το αντίθετο και ξεχάστηκαν.



Το άγαλμα του δεσπόζει από την άλλη πλευρά του δρόμου.


Η δημόσια βιβλιοθήκη του Rajkot. Θα ήταν ρομαντικό να σκεφτόμαστε πως οι νεολαία και οι μορφωμένοι περνάνε τα απογεύματα τους στο κτήριο της βιβλιοθήκης προσπαθώντας να αποκτήσουν λίγη ακόμα από την γνώση αυτού του κόσμου για να βοηθήσουν την πατρίδα ή και τους εαυτούς τους, για ένα πιο λαμπρό μέλλον. Τα βιβλία στα ράφια είναι πανάρχαια, και οι μόνοι επισκέπτες της είναι κάποιοι γέροι που κάθονται μέσα επειδή έχει το κτήριο έχει ανεμιστήρες διαβάζοντας εφημερίδες που  διανέμονται δωρεάν στην είσοδο.

Στην πόλη είναι διάσπαρτα δεκάδες υδραγωγεία. Η έλλειψη φρέσκου νερού είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην επαρχία και κάπως πρέπει να λυθεί.


Ένας σύγχρονος ναός πάνω στην κεντρική λεωφόρο.  Εάν οι Ινδοί ξέρουν να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν κάτι καλύτερο από οτιδήποτε άλλο είναι οι ναοί τους.
 

Θεότητες μέσα στο ιερό.

Ο συγκεκριμένος Ινδουιστικός ναός χωρίζεται σε 2 μέρη. Το μπροστά ειναι μονο για τους άντρες ενω το πίσω χωρισμένο με κάγκελα είναι για τις γυναίκες. Εγω με τον Χρήστο, θέλοντας να σεβαστούμε την ιερότητα του χώρου μπήκαμε απο πίσω χωρίς να ξέρουμε οτι ο χώρος προορίζεται μόνο για γυναίκες ούτε και προσέξαμε την παντελή απουσία αντρών. Και ξαφνικά μια κυρία αρχίζει να μας λέει κάτι στα Ινδίκα. Μα λει να φύγουμε και να πάμε αλλού δείχνοντας με τα χέρια της. "Αμάν, καταλάβαν οτι είμαστε αλλόθρησκοι και μας διώχνουν" σκέφτηκαμε απο μέσα μας. Αλλά αυτή απλά εννούσε οτι θα έπρεπε να μπούμε απο την άλλη είσοδο που είναι για τους άντρες. Και γιατί αυτός ο ρατσισμός? Οι άντρες δίπλα στο ιερό ενώ οι γυναίκες να το κοιτάνε απο μακρυά?  Μπορεί να έχει σχέση με το οτι απαγορευέται η σαρκική συνέυρεση πριν από τον γάμο....