Η γυναίκα που θα παντρευτώ.....

Στην Ινδία ο έρωτας μεταξύ 2 νέων ανθρώπων, και η ελευθερία της επιλογής συντρόφου για το υπόλοιπο της ζωής είναι σχεδόν απαγορευμένα. Οι κοπέλες πρέπει να είναι παρθένες μέχρι την ημέρα του γάμου τους, ενώ τον γαμπρό τον διαλέγουν οι γονείς. Η συνήθης διαδικασία είναι η εξής:

Το αγόρι βλέπει μια κοπέλα που του αρέσει, και πηγαίνει να το πει στους γονείς του. Οι γονείς του συναντιόνται με τους γονείς της κοπέλας και γνωρίζονται καθώς και κανονίζουν τα διαδικαστικά (προίκα, διαμονή μετά τον γάμο κτλ).

Μια άλλη διαδικασία είναι η δημόσια ανακοίνωση. Οι γονείς είτε του γαμπρού είτε της νύφης ανακοινώνουν στον περίγυρό τους πως ο/η γιός/κόρη τους είναι έτοιμος/η να παντρευτεί. Διάφοροι ενδιαφερόμενοι πηγαίνουν στους γονείς για πιο προσωπική γνωριμία και ένα είδος συνέντευξης. Εάν κάποιος/α υποψήφιος/α αρέσει στους γονείς τον/την δείχνουν στο παιδί τους. Εάν του/της αρέσει τότε ο γάμος κανονίζεται το συντομότερο δυνατόν. Εάν όχι η αναζήτηση συνεχίζεται....

Τα παλιά χρόνια αυτά τα νέα κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα. Σήμερα δημοσιεύονται στις εφημερίδες ή και στο internet.

Αυτό έκαναν και οι Ορθόδοξοι γονείς της κοπέλας που έχει και ΜΒΑ. Θα αφήσουν την μονάκριβη κόρη τους να διαλέξει μόνη της άντρα? Με τίποτα. Και εάν αυτός που θα τους φέρει είναι κανένα ρεμάλι, η τελειωμένος πως θα την κάνουν να τον ξεχάσει, ειδικά εάν έως τότε τον έχει ερωτευτεί?

Για αυτό έβαλαν αγγελία στην Κυριακάτικη έκδοση των Gujarat News λέγοντας πως προσκαλούν τον κάθε ενδιαφερόμενο να παρουσιαστεί.

Περιττό να πω πως είμαι ο πιο κατάλληλος υποψήφιος. Είμαι μηχανικός, γιος Ορθόδοξων γονέων ευυπόληπτης οικογένειας με καθαρές συνήθειες. Δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερος από εμένα.

Στέλνω τώρα το email.....

Επεξηγήσεις: Το 23/5.2/62 σημαίνει:

ηλικία:    23 ετών
ύψος:      5 feet 2 inches (=158cm)
βάρος:     62 κιλά

MNC σημαίνει Multi National Corporation
ενώ η Bangalore ειναι μια πόλη της Νότιας Ινδίας πανω απο 1000 χιλιόμετρα απο το Gujarat.

Τα στοιχεία επικοινωνίας τα έσβησα επίτηδες για να μην μου την κλέψει κανένας.......

Bhanvagar (για πρώτη φορά εξερεύνηση)

Πριν το ταξίδι μου στην Σρι Λάνκα ήθελα οπωσδήποτε να πάω σε μια μεγάλη πόλη για τα τελευταία ψώνια. Τα 2 πράγματα που ήθελα κυρίως να αγοράσω ήταν μια καλή ομπρέλα και ένα αδιάβροχο μπουφάν. Μα τι διακοπές θα είναι αυτές εάν βρέχει. Δυστυχώς τα στατιστικά και η προϊστορία δεν με βοηθάνε Στην Σρι Λάνκα 17 από τις 30 ημέρες του Σεπτεμβρίου βρέχει. Άρα τα παραπάνω είναι αναγκαία αξεσουάρ.

Η Bhavnagar είναι μια από τις πιο βρώμικες πόλεις του Gujarat. Μια πόλη που βασίζει την οικονομία της σε ένα διαλυτήριο πλοίων ίσως δεν θα μπορούσε να ήταν πολύ καθαρή, και αυτό φροντίζουν να στο θυμίσουν με την είσοδο στην πόλη. Αγελάδες, κατσίκια, γαϊδούρια και σκυλιά όλοι μαζί περπατάνε στους ίδιους λασπωμένους η χωματένιους δρόμους, με διάφορες μυρωδιές να έρχονται στην μύτη, ενώ οι όχθες των ρυακιών που διασχίζουν την πόλη είναι περισσότερο χωματερές. Για το νερό δεν θα πω κάτι. Με λίγα λόγια η Bhavnagar δεν έχει καμία σχέση με την Rajkot η ακόμα και την Ahmedabad. Αλλά έχει ένα καλό. Είναι κοντά (που λέει ο λόγος) Απέχει 150 χιλιόμετρα από το ναυπηγείο και χρειαζόμαστε 3 ώρες για να φτάσουμε.

Καθολική εκκλησία. Και όμως υπάρχουν Χριστιανοί σε αυτήν την πόλη και στέλνουν τα δικά τους παιδιά στο Χριστιανικό σχολείο που βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία. Παρόλο που ήταν Κυριακή, η εκκλησία ήταν κλειστή.

Ινδουιστικός ναός. Αυτός ο ναός ανήκει σε μια Ινδουιστική αίρεση, η οποία πιστεύει στους ίδιους θεούς με την αυθεντική θρησκεία, αλλά έχει και έναν επιπλέον δικό της. Αυτό που τους ξεχωρίζει είναι ο τρόπος ζωής. Απαγορεύεται να τρώνε κρεμμύδια και σκόρδα (σαν τους Ζαναιστές) και να τρώνε φαγητό που δεν είναι μαγειρεμένο από την οικογένεια τους. Επίσης η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού δεν συνηθίζεται από τους πιστούς αυτής της θρησκεία. Σίγουρα κάποιος λόγος θα υπάρχει πίσω από όλα αυτά, και όχι μόνο η ταλαιπωρία των πιστών. Αλλά αυτό που τους ξεχωρίζει είναι η υποχρεωτική δωρεά όλης της περιουσίας τους στην εκκλησία. Με αυτόν τον τρόπο έχουν καταφέρει να μαζέψουν αρκετά χρήματα για να χτίσουν εντυπωσιακούς ναούς, κήπους και συγκροτήματα κτηρίων όπου στεγάζονται νοσοκομεία και σχολεία.

Η είσοδος του ναού.

Οι κήποι του ναού

Σιδηροδρομικός σταθμός. Κάπου διάβασα πως ο συγκεκριμένος σταθμός χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα οπότε επέμεινα να τον επισκεφτούμε. Τελικά είναι σύγχρονος αλλά δεν έχασα την ευκαιρία να κοιτάξω και τα δρομολόγια των τρένων. Ποτέ δεν ξέρεις....

Ο δρόμος που οδηγεί στον σιδηροδρομικό σταθμό. Χωρίς λόγια....

Το συγκεκριμένο κτήριο κάποτε ήταν παλάτι. Αργότερα μετατράπηκε σε κολλέγιο όπου φοίτησε ο Mahatma Gandhi. Σήμερα συνεχίζει να είναι κολλέγιο επιστημών.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι οι νέοι άνθρωποι που σπουδάζουν σε αυτόν τον χώρο μπορούν μετά την αποφοίτηση τους να ξαναγυρίσουν και να ζήσουν μέσα στην βρώμα των πόλεων τους χωρίς να κάνουν κάτι για να το αλλάξουν. Και όμως. 100 χρόνια πέρασαν από τότε που ο Ganghi πέρασε από αυτό το κτήριο, και χιλιάδες φοιτητές σπούδασαν και αποφοίτησαν, αλλά με εξαίρεση τα καινούργια κτήρια η Bhavnagar δεν θα έχει αλλάξει καθόλου.

Βήματα προς τα πίσω. Κάποιος αρχιτέκτονας πολλές δεκαετίες νωρίτερα σχεδίασε και έχτισε αυτό το παλάτι. Όταν χρειάστηκε να χτιστούν καινούργια κτήρια για να στεγάσουν νέα εργαστήρια, ο Ινδός νέος αρχιτέκτονας έχτισε το παραπάνω χάλι. Μα που χάθηκε η γνώση στο πέρασμα των αιώνων......

Η ΛΙΜΝΗ

Η Βhavnagar εκτός των άλλων έχει και 2 λίμνες. Η μια είναι στο κέντρο της πόλης ενώ η άλλη έξω από αυτήν. 

Η λίμνη στο κέντρο της πόλης με ενα τζαμί να καθρεφτίζεται στα νερά της.

Η άλλη λίμνη στα περίχωρα της πόλης ξεραίνεται κάθε καλοκαίρι και ξαναγεμίζει την περίοδο των μουσώνων. Στις όχθες της υπάρχει ένα μονοπάτι όπου ο κάθενας μπορεί να κάνει την βόλτα του και να αναπνεύσει καθαρό αέρα.

Το πρώτο κτήριο που βλέπω στην Ινδία το οποίο χτίστηκε για αισθητικούς λόγους.  Είναι σίγουρο πως χτίστηκε πολλά χρόνια πριν καθώς τώρα είναι ετοιμόρροπο, αλλά οι σύγχρονοι δήμαρχοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να το αποκλείσουν. Εγώ δεν έχασα την ευκαιρία και ανέβηκα στο γκρεμισμένο μπαλκονάκι.

Δίπλα στην 'μπότα" υπάρχει και ένα καράβι. Ο δήμαρχος που τα έχτισε θα είχε κέφια.

Η λίμνη...

Δίπλα στην λίμνη υπάρχει ένα πανέμορφο παλάτι με έναν τεράστιο κήπο. Πρέπει να ζούσαν πολλοί βασιλιάδες στην περιοχή. Δυστυχώς πληροφορίες για αυτούς και για τα παλάτια τους θα μπορούν να βρεθούν μόνο σε σκονισμένα Ινδικά βιβλία σε παλιές βιβλιοθήκες.

Η πύλη του παλατιού.

Ένα κτήριο πάνω σε έναν λόφο που συνδέεται με μια στενή λωρίδα γης με την υπόλοιπη στεριά.

Λεπτομέρεια του μικρού σπιτιού στο λιβάδι.

Οι αγελάδες τρελάθηκαν......(και βγήκαν στους δρόμους)

Και όμως οι αγελάδες στο Gujarat τρελάθηκαν. Είναι γνωστό πως οι αγελάδα (και όλα τα συναφή, βουβάλια, ταύροι, βόδια, μοσχάρια) θεωρούνται ιερά ζώα στην Ινδία και η θανάτωση τους καθώς και η κατανάλωση κρέατος είναι απαγορευμένη. Αυτό έχει οδηγήσει τα ζώα να έχουν πολλαπλασιαστεί αντίστοιχα με την αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού τα τελευταία χρόνια.

Δεν είμαι συνηθισμένος στην εικόνα χιλιάδων αγελάδων στην άκρη του δρόμου. Αλλά δεν με ενοχλεί. Αυτό που με ενοχλεί όταν τα ογκώδη και συμπαθή, κατά τα άλλα, ζώα στρογγυλοκάτσουν στην μέση του δρόμου ενοχλώντας απίστευτα τους οδηγούς και όντας αιτία για ατυχήματα καθώς οδηγοί φορτηγών και άλλων βαρέων οχημάτων αλλάζουν λωρίδες για να τα αποφύγουν. Δυστυχώς η νοοτροπία των Ινδών σε αυτό το θέμα είναι περίεργη. Εάν ένας άνθρωπος προσπαθήσει να διασχίσει έναν δρόμο, θα του κορνάρουν από τα 500 μέτρα μακριά για να τρέξει μην τυχόν και αναγκαστούν να πατήσουν φρένο. Εάν μια αγελάδα είναι καθισμένη στο ρεύμα τότε, ο οδηγός θα κόψει ταχύτητα, θα αλλάξει λωρίδα -ίσως θα περιμένει κιόλας για να περάσουν τα οχήματα από την απέναντι πλευρά- και μετά θα περάσει χωρίς να ακουστεί ούτε ένα κορνάρισμα. Πιο σημαντική μια αγελάδα από έναν άνθρωπο? Δεν έχω κάτσει να το ψάξω.

Πηγαίνοντας στην Bhavnagar οι αγελάδες έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στο ένα ρεύμα της εθνικής οδού. Δεν έμαθα ποτέ τα αιτήματα τους.

  

 

Ενώ οι οδηγοί των rickshaw άλλαζαν ρεύμα για να τις αποφύγουν

Κάποια κοπάδια αποτελούνταν από πολλές....

 

Για να δούμε το μηχανάκι από που θα περάσει......

 

 

Στο κέντρο της Bhavnagar (πόλη 1 εκατομμυρίου) 3 είχαν καθίσει απέναντι από την είσοδο του σταθμού των λεωφορείων. Μπορούμε να πούμε πως αυτές λειτουργούν και ως τρίγωνο....

 

 

 Αυτές που δεν έχουν λόγο να βρίσκονται εδώ, γιατί δεν φεύγουν...?

 

 ..και να καθίσουν σαν τις φίλες τους ωραία στην άκρη του δρόμου όπου δεν ενοχλούν κανέναν.

(Ο δρόμος είναι πλημμυρισμένος οπότε και να ήθελαν μάλλον δεν θα βολεύονταν.....)

 

Ή να πάνε στο φυσικό τους μέρος. Τα λιβάδια. Γιατί στριμώχνονται στους τσιμεντένιους δρόμους όταν έχουν τόσο ωραία λιβάδια να περιβάλλουν την πόλη?

 

 Κυριακή βράδυ στην Alang, οι εργάτες των διαλυτηρίων δεν δουλεύουν και η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά έχει στηθεί στο ένα ρεύμα του δρόμου.

 

Λείπει η αλεπού από το παζάρι? η μάλλον Λείπουν οι αγελάδες από την λαϊκή?

 

 

 Επιστρέφοντας καθώς πέφτει το βράδυ πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί για τα κινούμενα αυτά εμπόδια. Αλλά ευτυχώς δεν χτυπήσαμε κανένα. Νομίζω πως θα πάμε στο παράδεισο......

Βουνό η θάλασσα?

Η κλασική ερώτηση που κάνει ο καθένας στον εαυτό του και στους φίλους του κάθε καλοκαίρι.

Όταν είσαι στην Ινδία και λήγει το 6μηνο της παραμονής σου και αναγκαστικά πρέπει να φύγεις απο την χώρα, αλλά θες να πας διακοπές κάπου στην περιοχή η ερώτηση μεταφράζεται ως εξής:

Νεπάλ η Σρι Λάνκα?

Το Νεπάλ χωμένο στις κοιλάδες των Ιμαλαίων, και η Σρι Λανκα στην καρδιά του Ινδικού ωκεανού.

Εγώ διάλεξα το δεύτερο. Θάλασσα λοιπόν. Το άλλο σαββατοκύριακο πετάω για Κολόμπο. Τις λεπτομέριες θα τις παρουσιάσω με φωτογραφίες μόλις γυρίσω.

Why I cannot understand English?

Following informative notice was found near one temple. Either my English is very bad, or those Indian English words are really confusing...

Poornima, puja, katha, PRASHAD, Aarti. I have to study more hard..... 

Somnath Temple.

Και καθώς ο καιρός στην Ινδία περνούσε, τα μέρη που μπορούσα να επισκεφτώ σε μονοήμερες εκδρομές  λιγόστευαν. Ένα σαββατοκύριακο ήθελα να πάω σε μια ιερή πόλη των Ινδών την Junagath. Την Τετάρτη μας χάλασε το αυτοκίνητο όταν κατέρρευσε η πίσω ανάρτηση, και χρειάστηκε 3 ημέρες για να φτιαχτεί. Το διήμερο μου είχε καταστραφεί, και απέμενε μόνο η Κυριακή. Στην Junagath θα πάω άλλη φορά.

Ανοίγοντας για άλλη μια φορά τον τουριστικό οδηγό του Gujarat βρήκα τον ναό της Somnath. Αυτός είναι από τους 12 πιο ιερότερους ναούς των Ινδουιστών και ένας από αυτούς που πρέπει ο κάθε πιστός Ινδουιστής να επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του.  Αφού απέχουμε λιγότερο από 150 χιλιόμετρα από αυτόν τον ναό γιατί να μην τον επισκεφτώ και εγώ ήταν η σκέψη που έκανα το βράδυ του Σαββάτου.

Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα ήθελα…

Κυριακή πρωί ξεκινάμε με τον Χρήστο από το σπίτι με προορισμό την Somnath. Το σχέδιο μας ήταν να πάμε να δούμε τον ναό, και μετά να κατευθυνθούμε προς Diu για να κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα ενώ μετά θα ερχόταν η ώρα  για να φάμε ένα πιάτο καλό φαγητό και να πιούμε μερικές μπύρες. Σχέδιο ok.

Στον δρόμο φάνηκαν σύννεφα στον ορίζοντα.  Όσο κατευθυνόμασταν δυτικά τα σύννεφα γίνονταν πιο σκοτεινά. Και μόλις περάσαμε το Diu ξεκίνησε η βροχή. Αυτή η βροχή δεν σταμάτησε παρά μόνο αργά το βράδυ της Κυριακής...

Όταν φτάσαμε στον ναό οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι και η κυκλοφορία των πεζων και των αυτοκινήτων εξαιρετικά δύσκολη. Για κάποιο λόγο στην Ινδία (προφανώς το θέμα του κόστους) δεν φτιάχνουν υπονόμους κάτω από τους δρόμους. Έτσι όταν βρέχει τα νερά μένουν στους δρόμους παρόλο που η θάλασσα μπορεί να απέχει μερικές δεκάδες μέτρα.

Έχοντας κάνει τόσα χιλιόμετρα για να βρεθούμε εκεί είπαμε να δοκιμάσουμε να περπατήσουμε την απόσταση από την πύλη έως τον ναό υπό την καταρρακτώδη βροχή. Αλλά η Ινδική κουλτούρα και παραξενιά τελικά δεν μας το επέτρεψε.

Καθώς αυτός ο ναός είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας και κατά χιλιάδες τον επισκέπτονται κάθε σαββατοκύριακο τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια. Δεν είναι μακριά ο εχθρός της Ινδίας το Πακιστάν και ποιος εγγυάται πως ανάμεσα στους πιστούς δεν είναι κάποιος τρομοκράτης με βόμβα που θέλει να σκορπήσει τον θάνατο για να περάσει το μήνυμα τους.

Έτσι οφείλεις να βγάλεις τα παπούτσια και τις ζώνες (για θρησκευτικούς λόγους) αλλά απαγορεύεται και η είσοδος με οποιοδήποτε gadget τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένων των κινητών τηλεφώνων και των φωτογραφικών μηχανών. Εμείς δεν το ξέραμε. Και αφού μείναμε στην ουρά υπό βροχή για κάνα  10λεπτο μόλις πήγαμε να μπούμε μας ανακάλυψαν. Το ότι δεν μοιάζουμε για Πακιστανούς δεν έδειξε να τους πείθει. Μα να τους λέμε ότι δεν το ξέραμε, ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε μέσα στον ναό, ότι θα ακολουθήσουμε πιστά τις άλλες οδηγίες, τζίφος. Μας έβγαλαν από την ουρά και μας είπαν να ξαναγυρίσουμε αφού τα αφήσουμε.

Ήδη όμως ήμασταν μούσκεμα έως το κόκκαλο, οι ομπρέλα που κρατούσα, δεν με βοηθούσε, το αδιάβροχο που φορούσε ο Χρήστος ήταν διάτρητο και πήραμε την δύσκολη απόφαση να φύγουμε χωρίς να δούμε τον ναό. Αλλά και να τον βλέπαμε φωτογραφίες δεν θα μπορούσαμε να τραβήξουμε, και όλα θα ήταν στις μνήμες μας.

Ο ναός της Somnath. Η ιστορία του είναι πως υπάρχει εκεί από καταβολής κόσμου (!!!) ενώ καταστράφηκε 6 φορές αλλά κάθε φορά ξαναχτιζόταν. Ο λόγος της καταστροφής του ήταν η λεηλασία του χρυσού που υπήρχε άφθονος.

Κάθε φορά που ξαναχτιζόταν ήταν πιο φτωχός ενώ ο σημερινός ναός που χτίστηκε το 1947 δεν περιέχει σχεδόν καθόλου πολύτιμους λίθους ή μέταλλα.

Η είσοδος του ναού. Το μέρος που μας σταμάτησαν.

Στην επιστροφή περασαμε απο το Diu. O βροχερός καιρός εκανε καθε σκέψη για μπάνιο να εξαφανίζεται, αλλά αποδείχτηκε πως δεν θα επρεπε να ημουν προκατειλημμένος...

Η δεύτερη πύλη του Diu. Και να ήθελες να προσπεράσεις πως θα το έκανες?

 Nagoa Beach. Όχι και ο πιο ευνοϊκός καιρός για μπάνιο. Αλλά......

Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται... Έτσι και οι Ινδοί κάνουν μπάνιο ενώ βρέχει καρέκλες

Το σπίτι των ονείρων μου

Στο Daman είδα ένα από τα σπίτια που θα ονειρευόμουν να ζήσω για μια ζωή....

Το παλιό αρχοντικό δίπλα στο ρυάκι, που για να το προσεγγίσεις πρέπει να διασχίσεις μια μικρή γέφυρα.

Εκτός απο την αναγκαία ανακαίνιση του σπιτιού θα έπρεπε να ξαναχτιστεί και η γέφυρα

Αυτό δεν είναι το μοναδικό σπίτι στην περιοχή. Και τα υπόλοιπα όμως είναι αποκομμένα. Ποιός ξέρει? Μπορεί αυτά τα σπίτια να ανήκαν σε πλούσιους Πορτογάλους και μετά την απελευθέρωση του Daman να κατέληξαν στο κράτος αλλά και στην αφάνεια.



Το σπίτι απο μόνο του ειναι εκπληκτικό. Το μέρος με την ανερχόμενη και κατερχόμενη θάλασσα καθώς και την κακή οδική συνδεση με τα υπόλοιπα μέρη της Ινδίας με κάνει να μην το επιλέξω. Πλέον όμως ξέρω τι ψάχνω. Μένει να βρω το που....