Και καθώς ο καιρός στην Ινδία περνούσε, τα μέρη που μπορούσα να επισκεφτώ σε μονοήμερες εκδρομές λιγόστευαν. Ένα σαββατοκύριακο ήθελα να πάω σε μια ιερή πόλη των Ινδών την Junagath. Την Τετάρτη μας χάλασε το αυτοκίνητο όταν κατέρρευσε η πίσω ανάρτηση, και χρειάστηκε 3 ημέρες για να φτιαχτεί. Το διήμερο μου είχε καταστραφεί, και απέμενε μόνο η Κυριακή. Στην Junagath θα πάω άλλη φορά.
Ανοίγοντας για άλλη μια φορά τον τουριστικό οδηγό του Gujarat βρήκα τον ναό της Somnath. Αυτός είναι από τους 12 πιο ιερότερους ναούς των Ινδουιστών και ένας από αυτούς που πρέπει ο κάθε πιστός Ινδουιστής να επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του. Αφού απέχουμε λιγότερο από 150 χιλιόμετρα από αυτόν τον ναό γιατί να μην τον επισκεφτώ και εγώ ήταν η σκέψη που έκανα το βράδυ του Σαββάτου.
Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα ήθελα…
Κυριακή πρωί ξεκινάμε με τον Χρήστο από το σπίτι με προορισμό την Somnath. Το σχέδιο μας ήταν να πάμε να δούμε τον ναό, και μετά να κατευθυνθούμε προς Diu για να κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα ενώ μετά θα ερχόταν η ώρα για να φάμε ένα πιάτο καλό φαγητό και να πιούμε μερικές μπύρες. Σχέδιο ok.
Στον δρόμο φάνηκαν σύννεφα στον ορίζοντα. Όσο κατευθυνόμασταν δυτικά τα σύννεφα γίνονταν πιο σκοτεινά. Και μόλις περάσαμε το Diu ξεκίνησε η βροχή. Αυτή η βροχή δεν σταμάτησε παρά μόνο αργά το βράδυ της Κυριακής...
Όταν φτάσαμε στον ναό οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι και η κυκλοφορία των πεζων και των αυτοκινήτων εξαιρετικά δύσκολη. Για κάποιο λόγο στην Ινδία (προφανώς το θέμα του κόστους) δεν φτιάχνουν υπονόμους κάτω από τους δρόμους. Έτσι όταν βρέχει τα νερά μένουν στους δρόμους παρόλο που η θάλασσα μπορεί να απέχει μερικές δεκάδες μέτρα.
Έχοντας κάνει τόσα χιλιόμετρα για να βρεθούμε εκεί είπαμε να δοκιμάσουμε να περπατήσουμε την απόσταση από την πύλη έως τον ναό υπό την καταρρακτώδη βροχή. Αλλά η Ινδική κουλτούρα και παραξενιά τελικά δεν μας το επέτρεψε.
Καθώς αυτός ο ναός είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας και κατά χιλιάδες τον επισκέπτονται κάθε σαββατοκύριακο τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια. Δεν είναι μακριά ο εχθρός της Ινδίας το Πακιστάν και ποιος εγγυάται πως ανάμεσα στους πιστούς δεν είναι κάποιος τρομοκράτης με βόμβα που θέλει να σκορπήσει τον θάνατο για να περάσει το μήνυμα τους.
Έτσι οφείλεις να βγάλεις τα παπούτσια και τις ζώνες (για θρησκευτικούς λόγους) αλλά απαγορεύεται και η είσοδος με οποιοδήποτε gadget τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένων των κινητών τηλεφώνων και των φωτογραφικών μηχανών. Εμείς δεν το ξέραμε. Και αφού μείναμε στην ουρά υπό βροχή για κάνα 10λεπτο μόλις πήγαμε να μπούμε μας ανακάλυψαν. Το ότι δεν μοιάζουμε για Πακιστανούς δεν έδειξε να τους πείθει. Μα να τους λέμε ότι δεν το ξέραμε, ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε μέσα στον ναό, ότι θα ακολουθήσουμε πιστά τις άλλες οδηγίες, τζίφος. Μας έβγαλαν από την ουρά και μας είπαν να ξαναγυρίσουμε αφού τα αφήσουμε.
Ήδη όμως ήμασταν μούσκεμα έως το κόκκαλο, οι ομπρέλα που κρατούσα, δεν με βοηθούσε, το αδιάβροχο που φορούσε ο Χρήστος ήταν διάτρητο και πήραμε την δύσκολη απόφαση να φύγουμε χωρίς να δούμε τον ναό. Αλλά και να τον βλέπαμε φωτογραφίες δεν θα μπορούσαμε να τραβήξουμε, και όλα θα ήταν στις μνήμες μας.
Ο ναός της Somnath. Η ιστορία του είναι πως υπάρχει εκεί από καταβολής κόσμου (!!!) ενώ καταστράφηκε 6 φορές αλλά κάθε φορά ξαναχτιζόταν. Ο λόγος της καταστροφής του ήταν η λεηλασία του χρυσού που υπήρχε άφθονος.
Κάθε φορά που ξαναχτιζόταν ήταν πιο φτωχός ενώ ο σημερινός ναός που χτίστηκε το 1947 δεν περιέχει σχεδόν καθόλου πολύτιμους λίθους ή μέταλλα.
Η είσοδος του ναού. Το μέρος που μας σταμάτησαν.
Στην επιστροφή περασαμε απο το Diu. O βροχερός καιρός εκανε καθε σκέψη για μπάνιο να εξαφανίζεται, αλλά αποδείχτηκε πως δεν θα επρεπε να ημουν προκατειλημμένος...
Η δεύτερη πύλη του Diu. Και να ήθελες να προσπεράσεις πως θα το έκανες?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου