Το Σαββατοκύριακο έφτανε και δεν είχα καμία σκέψη στον νου μου για το που θα μπορούσα να τα περάσω. Έφερνα συνέχεια στο μυαλό μου τις εικόνες από τις προηγούμενες εκδρομές στο Dhari, στην Ahmedabad, στο Diu, και αισθανόμουν έναν κορεσμό. Σαββατοκύριακο στο σπίτι λοιπόν ήταν η ετυμηγορία μου.
Σάββατο πρωί ξυπνώντας για να πάω στην δουλειά (κάποια Σάββατα δουλεύουμε) έπιασα στα χέρια μου τον τουριστικό οδηγό του Gujarat που είχα αγοράσει σε ένα βιβλιοπωλείο στην πρωτεύουσα και το είχα ξεχάσει σε μια γωνία του σαλονιού. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες, με έπιασε μελαγχολία. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσα μέρη του Gujarat υπάρχουν για να επισκεφτώ και σε κοντινή απόσταση από την πόλη μου. Ήταν όμως ήδη αργά για να κανονίσω κάτι την τελευταία στιγμή η έστω μόνο την Κυριακή. Είχα δώσει 2 μέρες ξεκούρασης στον οδηγό και του είχα πει να έρθει ξανά την Δευτέρα.
Για να απαλύνω τον πρωινό αυτόν πόνο ξεχώρισα αμέσως μια ωραία πόλη την Rajkot και ξεκίνησα να κάνω τα σχέδια μου για το επόμενο σ/κ.
Από το ναυπηγείο έφυγα κατά τις 3. Εκείνη την ώρα πήγα σε ένα γραφείο για να συζητήσω κάποια διαδικαστικά θέματα έναν διευθυντή ο οποίος μου είπε πως δεν έχει χρόνο γιατί φεύγει για την Bhavnagar. «Θέλεις να έρθεις μαζί?» με ρώτησε. «Το βράδυ θα γυρίσουμε». “Why not», ήταν η απάντηση μου. “In 10 minutes we are leaving”. “I will be ready”
Πρώτη στάση Mahuva. Για να πιούμε sugarcane juice (χυμό ζαχαροκάλαμου). Αυτό είναι το αγαπημένο μου ποτό το οποίο στον θερμό και ξηρό κλίμα της περιοχής σε δροσίζει. Είναι όσο βρώμικο, φαντάζεται κάποιος ένα χυμό που παρασκευάζεται στον δρόμο. Το συγκεκριμένο στην Mahuva ήταν καθαρό. Αυτό ήταν τελικά και το λάθος. Δεν έπρεπε να πιω. Μέχρι σήμερα έπινα μόνο από πολύ βρώμικα μέρη, με τις μύγες να κάνουν πάρτι πάνω στα απομεινάρια του ζαχαροκάλαμου, τα ποτήρια να είναι μέσα στην βρώμα, και άπλυτα από την συχνή χρήση, και το μηχάνημα που πολτοποιεί τα καλάμια να έχει σχεδόν σκουριάσει. Και ποτέ δεν με είχε πειράξει. Την στιγμή που ήπια από το καθαρό μέρος ίσως της επαρχίας με πείραξε στο στομάχι. Ευτυχώς τα πραγματα έμειναν ελεγχόμενα για το υπόλοιπο του διημέρου, παρόλο το υπερβολικά πικάντικο φαγητό που αναγκάστηκα να φάω, γιατι διαφορετικά αυτη η εκδρομή θα είχε καταλήξει άσχημα....
Ταξιδεύοντας στην Ινδία με το έντερο να πιέζει ασφυκτικά είναι κάτι που κανείς δεν θέλει να ζήσει.
Πρώτη μας στάση ήταν στον δρόμο για την Alang. Εκεί συναντήσαμε τον ιδιοκτήτη 2 καταστημάτων και ενός ξενοδοχείου στην πόλη Bhavnagar. Προφανώς και μας κάλεσε για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου του και προφανώς και πήγαμε. Ευτυχώς ήταν μουσουλμάνος και επιτρεπόταν από την θρησκεία του να καταναλώσει κρέας γιατί έναν ήταν Ινδός τότε μάλλον θα χορταίναμε μόνο με λαχανικά.
Αφού λοιπόν μας έδειξε με περηφάνια το εστιατόριο του, δεν θα έχανε την ευκαιρία να μας προσκαλέσει να διανυκτερεύσουμε στο ξενοδοχείο του. Το οποίο ήταν ένα κτήριο του 1972 χτισμένο από τον παππού του μια εποχή που στην Bhavnagar υπήρχαν μόνο αγελάδες. Αλλά ο παππούς του ήταν προνοητικός. Έχτισε το ξενοδοχείο απέναντι ακριβώς από τον σταθμό των λεωφορείων στο κέντρο της πόλης ξέροντας πως όποιος έρχεται σε αυτήν, πολύ πριν την εποχή του internet και των online booking, αυτή θα είναι η πρώτη εικόνα που θα αντικρίζει και οι πιθανότητες να γίνει πελάτης είναι πολύ μεγάλες.
Και το ονόμασε Apollo προς του ομώνυμου θεού που τον έμαθε από τις διηγήσεις Ελλήνων ναυτικών που βρίσκονταν σε ενα διπλανό λιμάνι που πλέον δεν χρησιμοποιείται.
Τα παλιό του πλεονέκτημα η θέση του δηλαδή σήμερα αποτελεί μέγιστο μειονέκτημα. Η μυρωδιά της πόλης, αλλά κυρίως ο διαπεραστικός ολονύχτιος ήχος των κορναρισμάτων των αυτοκινήτων και των ταξί που διέρχονται από κάτω κάνουν την διαμονή στο δωμάτιο σχετικά δυσάρεστη.
Αλλά σε αυτό το ξενοδοχείο βρήκα την απάντηση σε ένα αναπάντητο ερώτημα που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί για χρόνια την ανθρωπότητα. Τι τουαλέτα να εγκαταστήσω? Κανονική η τούρκικη? Γιατί όχι έναν συνδυασμό τους?
Ο σταθμός των λεωφορείων στην Bhavnagar. Ο αντίστοιχος στην Λιοσίων θεωρώ πως είναι αντίστοιχα άσχημος.
Η ανταμοιβή μας που δεχτήκαμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο του το βράδυ χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό, ήταν μια πρωινή βόλτα στο πίσω μέρος της δημιουργίας. Αφού απολαύσαμε τα «εκθέματα» εκείνης της περιοχής κινήσαμε για την άλλη πλευρά της χερσονήσου Saurashtra στην οποία βρισκόμαστε. Τελικός μας προορισμός? Ένα γνώριμο μέρος. Το Dhari.
Στον δρόμο περάσαμε από μια πόλη λεγόμενη Amreli στην οποία ο μουσουλμάνος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου είχε συγγενείς. Παρόλο που αυτή η πόλη απέχει από το Bhavnagar μόλις 70 χιλιόμετρα είχε να τους επισκεφτεί 35 χρόνια!!!! Στο μεσοδιάστημα τους έβλεπε σε γάμους και κηδείες αλλά ποτέ στο σπίτι τους. Σε αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα οι συγγενείς δεν θα σου άνοιγαν καν την πόρτα κάνοντας πως δεν ξέρουν. Εδώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο και χάρη σε αυτούς πήρα για γεύση από την μουσουλμανική φιλοξενία.
Ο κουνιάδος του ιδιοκτήτη, ενας μουσουλμάνος μεγάλος σε ηλικία, είχε δικό του μαγαζί στην κεντρική λαχαναγορά της πόλης όπου πουλούσε mango. Εκεί βρεθήκαμε για να αγοράσουμε μερικά από αυτά τα πολύ γλυκά φρούτα. Αλλά καθώς η ώρα ήταν σχεδόν 2 δεν μας άφησε να φύγουμε χωρίς να μας προσφέρει φαγητό. 35 χρόνια είχαν να επισκεφτούν το σπίτι, να μην τους φίλευαν κάτι?
Έτσι βρεθήκαμε όλοι μαζί στο σπίτι, οι μουσουλμάνοι συγγενείς, ο Ινδουιστής Ινδός και ο Χριστιανός εγώ. Η θρησκεία δεν αποτέλεσε κανένα εμπόδιο. Και για ποιο λόγο άλλωστε? Τα ινδικά σπίτια αποτελείται από ανεξάρτητα δωμάτια που ενώνονται με μια ανοιχτή αυλή. Ένα από αυτά είναι και το καθιστικό όπου την ώρα του φαγητού μετατρέπεται σε τραπεζαρία. Οι άντρες του σπιτιού τρώνε εκεί και οι γυναίκες τους το σερβίρουν, ενώ οι ίδιες με τα κορίτσια τρώνε μόνες τους στην κουζίνα. Στο πάτωμα του living room απλώθηκε ένα στρωσίδι, και πάνω του τα φαγητά ενώ οι 6 μας πήραμε τις θέσεις τριγύρω. Το φαγητό ήταν ατελείωτο. Κάθε φόρα που ένα πιάτο τελείωνε ερχόταν αμέσως η αντικατάσταση του. Ο παππούς έδινε τις εντολές και γέμιζε τα πιάτα των φιλοξενούμενων εκτός από δικό μου. Όχι, δεν με έβλεπε καθόλου με κακό μάτι. Απλά θα ήταν η πρώτη φορά στην ζωή του που ένας ξένος βρίσκεται για φαγητό στο σπίτι του και δεν θα ήξερε τις συνήθειες μου και πώς να συμπεριφερθεί. Στο τέλος φάγαμε τι άλλο, mango για επιδόρπιο, ήπιαμε ένα παραδοσιακό ινδικό τσάι, και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Αμ δε? Είπαμε 35 χρόνια είναι αυτά. Να μην τους δείξουν τι άλλαξε στην περιουσία τους?
Μια αποθήκη όπου κρατoύνται τα mango για να ωριμάσουν. Όπως μου είπαν τα mango αλλάζουν χρώμα και από πράσινα γίνονται πορτοκαλί μόνο με τις ακτίνες του ήλιου. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο ήλιος δεν μπορεί να καλύψει όλη την επιφάνεια του φρούτου. Έτσι η μια του πλευρά είναι πορτοκαλί και η άλλη πράσινη. Για να αποφύγουν αυτό το φαινόμενο τα κόβουν πρόωρα και τα βάζουν σε ένα ζεστό δωμάτιο όπου με την βοήθεια μερικών χημικών τα φρούτα παίρνουν το φυσικό τους χρώμα και γεύση. Δυστυχώς δεν είναι όλα ρόδινα και η τεχνολογία έχει επέμβει ακόμα και στην λαϊκή αγορά του Amreli.
Το παλιό σπίτι της οικογένειας που μετατράπηκε σε αποθήκη. Το κάθε κτίριο είναι και άλλο δωμάτιο του σπιτιού. Κρεβατοκάμαρες, Κουζίνα, τουαλέτα, αποθήκη είναι ξεχωριστά το ένα από το άλλο.
Όταν μας άφησαν επιτέλους να φύγουμε συνεχίσαμε προς το Dhari. Εκεί φτάσαμε στο ίδιο ξενοδοχείο όπου είχα βρεθεί και 3 εβδομάδες πριν, για να ξανακάνω σχεδόν τα ίδια πράγματα.
Dejavu,
Gujaraτης παππούς πάνω στο άλογο του.
Ο σκοπός της επίσκεψης ήταν να δει ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου του Bhavnagar το resort στο Dhari, να το συγκρίνει με το δικό του και να πάρει ιδέες αλλά και να δει μια έκταση για να χτίσει και αυτός ένα στην ίδια περιοχή. Έτσι λοιπόν καβαλήσαμε με το τζιπ τις ερημιές και βρεθήκαμε σε ένα μέρος όπου θα μπορούσε άνετα να ζει ο Bin Laden χωρίς καμία Αμερικάνικη Υπηρεσία πληροφοριών να μπορέσει να τον εντοπίσει.
Σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει ούτε στο Google Εarth σε έναν κήπο με δέντρα mango υπάρχει η σκέψη να χτιστεί ένα resort. Με την απόσταση που απέχει από τον κεντρικό δρόμο να αγγίζει περίπου τα 10 χιλιόμετρα μάλλον οι πελάτες θα είναι όσοι (όση) και η ποσότητα νερού στο διπλανό ποτάμι.
Μια αντλία συνδεδεμένη με ιμάντα σε έναν πανάρχαιο μουσειακού τύπου κινητήρα περιμένει μάταια τις βροχές για να μπορέσει να αναρροφήσει το νερό από το ποτάμι και να το στείλει στα χωράφια.
Οι επιχειρηματίες συζητάνε είτε για το λαμπρό μέλλον ή για την πιθανότητας αποτυχία μια υποτιθέμενης επένδυσης στην περιοχή δίπλα στο ξεραμένο ποτάμι.
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι όσο ωραία και εάν ήταν η διήμερη εκδρομή, όσα και εαν είχα να διηγηθώ παραπάνω όσο και εάν έζησα καταστάσεις που διαφορετικά δεν θα είχα ζήσει ποτέ, δεν μου άρεσε να βρίσκομαι ανάμεσα σε αγνώστους που να με φέρνουν βόλτες στην χώρα τους για τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς να μπορώ να τους αλλάξω το πρόγραμμα. Από εδώ και πέρα θα φτιάχνω το δικό μου πρόγραμμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου