Καμία δουλεία δεν είναι ντροπή.
Στην περίοδο της μετα βιομηχανικής επανάστασης είναι αδιανόητη η σκέψη για εναν Δυτικό για μια δουλειά που μπορεί να κάνει ενα μηχάνημα που εχει ανακαλυφθεί χρόνια πρίν. Αλλά έτσι είμασταν πάντα στην Δύση. Η κάποτε που το εργατικό δυναμικό ήταν πιο φθηνό ηταν προτιμητέο εναντι των ακριβων μηχανημάτων?
Αυτό είναι ακριβώς και το πρόβλημα που αντιμετώπίζουν σήμερα στην Ινδία. Οι μισθοί είναι λαικιστί ξεφτίλας και η ανθρωπινη ενεργεια υπέρέχει εναντι της ενεργειας των πετρελαιοκίνητων μηχανημάτων. Με λίγα λόγια είναι πιο συμφέρον να βάλεις ανθρώπους να σου κάνουν μια δουλειά απο να αγοράσεις ενα μηχάνημα να σου την κάνει.
Εκμετάλλευση των γυναικών? Η μήπως αντιμετώπιση της ανεργίας?
Παρακάτω είναι καποιες φωτογραφίες που τράβηξα όλο το προηγούμενο διάστημα και απεικονίζουν ντόπιες γυναίκες απο τα διπλανά στο ναυπηγείο χωριά σε σημαντικότατες δουλείες του ναυπηγείου.
Επιχείρηση Σκούπα.
6 γυναίκες σκουπίζουν με πρωτόγονες σκούπες την σκόνη κάτω απο τον γερανό. Δεν την σκουπίζουν ακριβώς. Την κανουν στην άκρη. Το απόγευμα μόλις το δυνατό αεράκι αρχίσει να φυσάει θα την ξαναφέρει στο ίδιο σημείο. Αύριο αυτές οι γυναίκες πάλι εκει θα είναι να κανουν το ίδιο.
Το γεφύρι της Αρτας είναι αυτη η δεξαμενή απο θέμα στεγανότητας. Την μερα την σξουπίζαν, το βράδυ γκρεμιζόταν. Απο την πρώτη ημερα που ηρθα στο ναυπηγείο είδα τις γυναίκες να σπρώχνουν τα νερά στο ακριακνό χαντάκι. Πο΄σες ημέρες θα χρειαστούν σκεφτηκα? 1 μερα, 2 μέρες, μια εβδομάδα? 1,5 μήνα μετα ακόμα δεν έχουν τελειώσει. Προφανών από κάπου χάνει. Αντι να βρουν την διαρροή και να την επισκευάσουν προτιμούν να κατεβαζουν τις γυναίκες στην δεξαμενή χωρίς καμια προφύλαξε εκτός απο το κράνος της πλάκας, χωρίς να τους δωσουν στολή, ενω οι ίδιες φοράνε και καθημερινα τους (και ίσως μοναδικά) ρούχα και επι 8 ωρες κάνουν την ιδια κινηση. Και σε αυτό όμως φταίμε εμεις οι μηχανικοί. Επρεπε να δώσουμε μια κλίση στην δεξαμενή για να τρέχουν μόνα τους να μερα. Αλλά τότε αυτες οι γυναίκες τι θα εκαναν? Ανεργες θα έμεναν?
Μεγαλχολική εικόνα της σημερινής Ινδίας.
Πλησίαζει μια μεγάλη γιορτή στο ναυπηγείο. Η διοίκηση του αποφασίζει να διαγραμμίσει τον δρόμο που οδηγεί σε αυτό. Αλλά υπάρχει ενα πρόβλημα. Στην ακρη του δρόμου όπου μια πορτοκαλί λωρίδα πρέπει να βαφτεί, έχει σκόνη. Τι πρέπει να κάνουν? Είτε να πάρουν ενα απο τα μηχανήματα που σκουπίζουν τους δρόμους, είτε να στείλουν ενα team απο γυναίκες για να κανουν την ίδια δουλεια. Ο μισθός των γυναίκων σε όλες τις φωτογραφίες είναι 2000 ρούπιες τον μήνα για εργασία 8 ωρών 5 ημερες την εβδομάδα. Σε δικά μας νομίσματα αυτό μεταφραζεται ως 50$ η 35 Ευρώ. ΤΟΝ ΜΗΝΑ.
Εχοντας ενα team των 4 ατόμων, με 200 δολλάρια καθαρίζεις τις 2 πλευρές ενος δρόμου 5 χιλιομέτρων σε εναν μήνα. Το εξειδευμένο μηχάνημα θα εκανε απόσβεση στα εξοδα της αγοράς του σε τουλάχιστον 5 χρόνια. Εως τότε το ναυπηγείο μπορεί να εχει κλείσει. Στείλε το team.....
5 το απόγευμα Σχόλασμα. Γυναίκες όλων των ηλικιών απασχολούνται στον τομέα της απομάκρυνσης της σκόνης και του νερού της δεξαμενής του ναυπηγείου. Στην απομονομένη περιοχή της επαρχία είναι η μόνη δουλειά που μπορούν να κάνουν ωστε να συνεισφέρουν στο οικογενειακό εισόδημα. Αμόρφωτες οι περισσότερες με ευθύνη των οικογενειών τους, σε μια πολυπληθή και αναπτυσσόμενη χωρα χώρα που δεν τις σεβεται και ιδαίτερα, το μέλλον δεν διαγράφεται λαμπρό. Αλλά μήπως εγω τα βλέπω λάθος, με την ψυχρη ματια ενός Ευρωπαίου συνηθισμένου στις ανέσεις?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου