On the road to Alang

Το ελάχιστα διάσημο ντοκιμαντέρ που φέρει τον τίτλο της επικεφαλίδας, γυρισμένο το 2004 αφηγείται  με μελαγχολική διάθεση την φάση της διάλυσης διάσημων κρουαζιερόπλοιων αγνώστων σε εμάς τους Ελληνες που κατασκευάστηκαν την δεκαετία του 1950 και του 60, και στα μέσα της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας είχαν ήδη θεωρηθεί υπέργηρα οπότε το τελευταίο τους ταξίδι στην alang  (το μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμου) ήταν η μόνη επιλογή του πλοιοκτήτη.

Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την alang. Σε αυτόν τον δρόμο υπάρχουν διάσπαρτα μαγαζιά όπου πουλάνε οτιδήποτε μπορεί να εξαχθεί από ένα πλοίο. Από κύριες μηχανές έως και κονσέρβες. Αυτά τα μαγαζάκια για άλλους αποτελούν χωματερές και για άλλους ευκαιρίες εξερεύνησης σε άδυτα ενός πλοίου που τις περισσότερες φορές δεν έχουν πρόσβαση οι κοινοί θνητοί. Και σε αυτά τα μαγαζάκια είναι που κάποιος μπορεί να κάνει δικό του οτιδήποτε πολύτιμο ονειρεύτηκε να κλέψει από ένα καράβι. Από τους χάρτες, έως την καμπάνα του.

The road to Alang. Η αγελάδα αποτελεί καλλιτεχνική παρέμβαση.

Φούρνοι από την κουζίνα ενός πλοίου φορτώνονται στην καρότσα ενός φορτηγού για να παραδοθούν στον άγνωστο ιδιοκτήτη. Η τιμή του? Από εξευτελιστική έως υπέρογκη. Εξαρτάται από τα παζάρια που έκανε ο αγοραστής.

Με τόσες χιλιάδες τόνους μετάλλων που κόβονται κάθε μέρα οι μπουκάλες του οξυγόνου και τις ασετιλίνης  τελειώνουν γρήγορα. Και το ίδιο γρήγορα πρέπει να ξαναγεμίσουν.

Το εσωτερικό ενός από τα εκατοντάδες μαγαζάκια όπου πωλούνται τα απομεινάρια των πλοίων.  Χωματερή? Και ναι και όχι. Τα αντικείμενα που υπάρχουν εκεί είναι τόσο εντυπωσιακά όσο και νοσταλγικά.

Το ρολόι σταμάτησε να λειτουργεί στις 5. Εκείνη την ώρα της άγνωστης ημέρας, μήνα και έτους, σταμάτησαν να λειτουργούν οι ηλεκτρομηχανές με αποτέλεσμα τα πάντα να νεκρώσουν. Ήταν η στιγμή που πέθανε το πλοίο. Ότι ακολούθησε ήταν η επιδρομή των κορακιών που κατασπάραξαν την σάρκα του.

Ποδήλατα και διάδρομοι από το γυμναστήριο του πλοίου. Η μόνη διασκέδαση του άγνωστου εθνικότητας πληρώματος στις δύσκολες και μοναχικές ώρες που περνούσαν στην θάλασσα.

Κάθε πλοίο έχει το πολύ 3 με 4 πλυντήρια. Τι ευκολο να βρεθούν όλα μαζί και ακόμα περισσότερα στην ιδια θέση περιμένωντας, εναν αγοραστή η μια εκκαθάριση?

 Και το καλύτερο έκθεμα για το τέλος.

Ταμπλό ζαριών από το καζίνο ενός κρουαζιερόπλοιου. Στέκει στην άκρη σπασμένο, ξεχασμένο, παρατημένο, νοσταλγώντας τις ημέρες της δόξας όταν εκατοντάδες επιβάτες σπρώχνονταν τριγύρω του για να ρίξουν μια ζαριά ελπίζοντας πως θα είναι και η τυχερή, με τον κρουπιέρη να ανακοινώνει το αποτέλεσμα, και τους τυχερούς να φωνάζουν από χαρά, ενός τους άτυχους να χτυπούν τα χέρια τους στα ακριβό ξύλο βάζοντας τα με την τύχη τους.  Πλέον μόνο οι ρομαντικοί του δίνουν σημασία. Οι προσγειωμένοι θα περάσουν πιο πολύ χρόνο ακριβώς από δίπλα στις...

Ανέγγιχτες μπογιές… κάνοντας παζάρι για να κατεβάσουν την τιμή, μήπως και μπορέσουν να μειώσουν τα έξοδα της ανακαίνισης τους σπιτιού τους.

Αλλά έτσι είναι στην Alang. Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Οι μπογιές που πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε μια αποθήκη στα έγκατα του πλοίου ξαφνικά έγιναν πιο ανάρπαστες και από το ταμπλό του καζίνο.