Το πίσω μέρος της δημιουργίας

Είναι σχεδόν αυτονόητο πως η πόλη δίπλα στο μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμο, δεν θα ζούσε παρά από αυτό. Πως όμως να θεωρηθείς από τους πολίτες σου και τα μέσα, σοβαρή και αναπτυγμένη πόλη όταν ξέρεις πως το μόνο αγαθό που εμπορεύεσαι είναι τα σκουπίδια? Η απάντηση είναϊ: κρύβοντας τα μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Η Bhavnagar είναι η πόλη στην οποία αναφέρομαι. Το μεγαλύτερο μέρος της ανάπτυξης της οφείλεται στην Alang. Ήδη έχω περιγράψει τον δρόμο με τα μαγαζάκια, ο θεός να τα κάνει. Αυτά τα εκατοντάδες μαγαζάκια δεν θα μπορούσαν ποτέ να απορροφήσουν τον εξοπλισμό από τα 300 και πλέον πλοία που διαλύονται κάθε χρόνο.  Και επειδή η απόσταση από την παραλία όπου αναπαύονται τα υπό διάλυση πλοία είναι 50 χιλιόμετρα από την πόλη ήταν αναγκαίο να δημιουργηθεί ένας καινούργιος χώρος για την εναπόθεση και πώληση αυτού του εξοπλισμού.

 Στην άκρη της πόλης μακριά από τις φωτογραφικές μηχανές των λίγων τουριστών, και από τα κείμενα των ελαχίστων τουριστικών οδηγών υπάρχει αυτό το μέρος. Για να μπεις χρειάζεσαι υποχρεωτικά την συνοδεία ενός επώνυμου ντόπιου. Διαφορετικά κανείς δεν ξέρει σε ποιο χαντάκι θα βρεθείς.

Εγώ συνοδευόμουν από τον ιδιοκτήτη ενός ξενοδοχείου και διάσημο επιχειρηματία της πόλης, καθώς και ιδιοκτήτη 2 καταστημάτων στην Alang (μεγάλη ιστορία η γνωριμία μας) οπότε όντας δίπλα του κανείς δεν θα με πείραζε.  Έχοντας εξασφαλίσει την ασφάλεια μου είχα το ελεύθερο να τραβώ όσες φωτογραφίες ήθελα και απλά αγνοούσα τους ντόπιους πους με κοιτούσαν περίεργα.

Στο πίσω μέρος της Bhavnagar αφού πρέπει να περάσεις ένα ποτάμι και την σιδηροδρομική γραμμή βρίσκεσαι σε ένα μέρος όπου κυριαρχεί η τοπική μαφία.

  (Και) εδώ μπορείς να βρεις τα πάντα.

Από εναν τηλέγραφο πλοίου,

Έως ένα στροβιλουπερπληρωτή

Διωστήρες, (η κοινώς μπιέλες)

Μαγνητικές πυξίδες,

Βοηθητικούς συμπιεστές

Γεννήτρια φρέσκου νερού (κοινώς βαπορέτα)

Τρόφιμα από αυτά που δεν πρόλαβε να ετοιμάσει ο μάγειρας και να καταναλώσει το πλήρωμα

Ηλεκτρικούς πίνακες,

Hull survey records του Lloyds Register από ένα ελληνικό πλοίο ονόματι ΑΥΡΑ

Αλλά και ηλεκτρομηχανές.

Εάν κάποιο από τα μηχανήματα δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιηθεί δεν πάει χαμένο. Διαλύεται σε κομμάτια από την ανεξάντλητη ανθρωπινή δύναμη και αργότερα θα λιώσει σε κάποιο από τα χυτήρια της περιοχής.

Η Παναμέζικη σημαία που κυμάτιζε για χρόνια στο πίσω κατάρτι ενός πλοίου θα συνεχίζει τον διακοσμητικό της ρόλο στην στεριά.