Το σαββατοκύριακο έφτασε και δεν ήμουν πλέον μόνος σε αυτήν την χώρα και ούτε θα είμαι για τους επόμενους μήνες. Όλα τις εικόνες που βλέπω και μοιράζομαι μαζί σας θα τις βιώνω και θα τις σχολιάζω live με τον Χρήστο ο οποίος ήρθε για τι άλλο?, να δουλέψει στο ναυπηγείο της Pipavav. Μια εκδρομή το πρώτο του σαββατοκύριακο στην Ινδία ήταν σχεδόν υποχρεωτική. Υπήρχαν 3 επιλογές. Είτε να πάμε σε κάποια Ινδική πόλη της επαρχίας για ψώνια είτε να βρεθούμε στο τουριστικό θέρετρο και πρώην πορτογαλική αποικία Diu, είτε στο εθνικό πάρκο Gir, για να κάνουμε safari και δούμε λιοντάρια μένοντας στην πόλη Dhari (Ντάρι)
Η πρώτη επιλογή αποκλείστηκε σχεδόν άμεσα καθώς το σοκ που θα ζούσε ο Χρήστος θα ήταν ίσως και αβάσταχτο, βλέποντας τις αγελάδες να περπατάνε στους δρόμους, και τους Ινδούς να μας κοιτάνε και να μας σταματάνε σε κάθε μας βήμα ρωτώντας μας από πού είμαστε, και τι κάνουμε στην περιοχή τους. Η δεύτερη επιλογή αποκλείστηκε όταν δοκιμάσαμε μέσω του ναυπηγείου να κάνουμε μια κράτηση και μας είπαν πως όλα τα δωμάτια ήταν κλεισμένα ενώ για μια ημέρα δεν αξίζει να το επισκεφτείς. Άρα τι έμεινε? Τα λιοντάρια στο Ντάρι.
Το εθνικό Πάρκο Gir είναι μια τεράστια έκταση περίπου 1500 τ.χμ όπου ζουν ελεύθερα ως μοναδικό μέρος στον κόσμο τα ασιατικά λιοντάρια. Υπάρχουν περίπου 450 λιοντάρια στην περιοχή, ενώ η κύρια τροφή τους είναι βοοειδή, αντιλόπες και άλλα μικρότερα ζώα. Καθώς τρώνε τα ζώα των χωρικών που ζουν στην ίδια περιοχή θα πίστευε κανείς πως οι ντόπιοι θα προσπαθούσαν να τα σκοτώσουν. Και όμως συμβαίνει το αντίθετο. Η κυβέρνηση αποζημιώνει τους χωρικούς κάθε φορά που τα λιοντάρια σκοτώσουν ένα ζώο τους ενώ οι ίδιοι είναι περήφανοι που αυτά τα άγρια και περήφανα ζώα ζουν στην περιοχή τους και τα παρακολουθούν καθημερινά για να μάθουν τις συνήθειες τους.
Τα λιοντάρια ζουν σε ομάδες. Κάθε ομάδα συνήθως αποτελείται από 9 με 11 ζώα, μεταξύ αυτών 1 αρσενικό 2~3 θηλυκά και τα υπόλοιπα είναι τα λιονταράκια. Η κάθε ομάδα έχει οριοθετημένη την περιοχή της και η είσοδος σε αυτήν αποφεύγεται από ζώα άλλων ομάδων. Σε αυτήν την περιοχή λοιπόν τα θηλυκά πάντα κυνηγούν τα θηράματα και μόλις τα σκοτώσουν τα αφήνουν μέχρι το βράδυ καθώς την ημέρα έχει υπερβολική ζέστη για να ασχοληθούν με την κατανάλωση της τροφής που μόλις σκότωσαν. Όταν τα λιοντάρια δεν κυνηγούν ξεκουράζονται.
Κάτοικοι των διπλανών χωριών κάθε ημέρα οργώνουν με προσοχή τις άνυδρες αυτές περιοχές με σκοπό να βρουν τα σκοτωμένα θηράματα καθώς ξέρουν πως με την δύση του ηλίου θα μαζευτεί όλη η αγέλη για να φάει. Ενημερώνουν λοιπόν όλους τους τουρίστες και τους ενδιαφερόμενους οι οποίοι μαζεύονται σε ασφαλές σημείο της περιοχής και παρακολουθούν τα λιοντάρια να τρώνε.
Οι κίνδυνοι δεν είναι τόσο μεγάλοι όσο φαντάζουν καθώς σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις αυτών των κατοίκων τα λιοντάρια δεν επιτίθενται σε ανθρώπους, (ίσως το κρέας μας να μην είναι νόστιμο, ή να μην θέλει να μας φάει με τα ρούχα) και έχουν συνηθίσει την παρουσία των ανθρώπων που εκτός των άλλων δεν τα πειράζουν.
To Jeep με τον οδηγό
Έτσι βρεθήκαμε εγώ με τον Χρήστο στην περιοχή των λιονταριών. Κάποιος ντόπιος τηλεφώνησε στον υπεύθυνο του ξενοδοχείου που διαμέναμε πως βρέθηκαν τα λιοντάρια και επιβιβαστήκαμε στο ανοιχτό τζιπ με προορισμό ένα χωριό που δεν υπάρχει καν στον χάρτη. Αφού περάσαμε το χωριό προχωρήσαμε ακόμα μερικά χιλιόμετρα σε έναν δρόμο πάνω από πέτρες, ανάμεσα σε κάκτους και χωράφια. Η συνολική απόσταση ήταν περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο οπότε μέχρι να φτάσουμε είχε ήδη νυχτώσει. Σε απόλυτο σκοτάδι, καθώς ήταν νύχτα χωρίς φεγγάρι, μας υποδέχτηκαν μερικοί ντόπιοι οι οποίοι με φακούς μας οδήγησαν σε ένα μικρό ύψωμα όπου περίπου 20 άτομα παρακολουθούσαν στα 50 μέτρα να ξεκουράζονταν (ευτυχώς χορτάτες) 3 λέαινες. Τα λιοντάρια κυνηγάνε μια φορά στις 3 ημέρες, το οποίο εξαρτάται από το μέγεθος του θηράματος. Όπως μας είπαν τα ζώα είχαν πιάσει και φάει μια αντιλόπη το προηγούμενο βράδυ οπότε δεν πεινούσαν, και απλά ξεκουράζονταν στο συγκεκριμένο σημείο. Στην ίδια περιοχή κυκλοφορούσε και ο Jumbo, κυριολεκτικά ο βασιλιάς των λιονταριών, καθώς λέγεται πως αυτός είναι το μεγαλύτερο λιοντάρι του πάρκου Gir. Αυτόν δεν τον είχαν εντοπίσει και οι πιθανότητες να μας επιτεθεί, καθώς μπήκαμε στην περιοχή του, ήταν μεγάλες. Η τουλάχιστον έτσι θεωρούσαμε εμείς. Για τους ντόπιους οι ίδιες πιθανότητες ήταν μηδενικές, καθώς μας έλεγαν πως ποτέ τα λιοντάρια δεν επιτίθενται ενώ είναι χορτάτα, και ειδικά σε μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Για τα λιονταράκια ούτε λόγος. Δυστυχώς ούτε και αυτά μπορέσαμε να τα εντοπίσουμε. Η στιγμή του φύγαμε ήταν όταν φωτίζοντας με φακό το μέρος όπου κάθονταν οι 3 λέαινες είδαμε με τρόμο ότι η μία είχε φύγει προς άγνωστη κατεύθυνση. Το έμφυτο μειονέκτημα της ανθρώπινης έναντι της αιλουροειδής νυχτερινής όρασης δεν μας επέτρεπε να καθίσουμε παραπάνω κοντά τους.
Στο Gir λοιπόν ένα είναι το μόνο μέρος στον κόσμο όπου ζουν τα Ασιατικά λιοντάρια. Αλλά λαμβάνει χώρα και το πιο ανασφαλές safari, πηγαίνοντας κυριολεκτικά στο στόμα του λιονταριού και ελπίζοντας οι δημόσιες σχέσεις των χωρικών με αυτά τα πανέμορφα ζώα να είναι σε καλό επίπεδο για να μην επιτεθούν. Η συμφωνία που από ότι κατάλαβα έχει επιτευχθεί και ακολουθείται από όλες τις πλευρές έγκειται στο εξής. “Θα σου δίνω να τρως τα ζώα μου, με την υποχρέωση να με αφήνεις να σε βλέπω όταν τα τρως”
Εκτός από την όραση δυστυχώς ο θεός πριμοδότησε αυτά τα λιοντάρια και με ισχυρή όσφρηση. Και καλά οι Ινδοί, τα λιοντάρια τους έχουν συνηθίσει. Εάν η μυρωδιά του δέρματος των 2 Ευρωπαίων είναι πιο ελκυστική η μάλλον πιο ύπουλη γιατί να μην επιτίθονταν ο Jumbo σε εμάς. Βλέποντας το βίντεο που μας έστειλε ένας από τους παρευρισκόμενους μάλλον σταθήκαμε τυχεροί.
Αλλά η ιστορία δεν γράφεται με εάν. Και στην πρώτη ευκαιρία θα ξαναπάω, για να δω εάν όχι τον Jumbo τουλάχιστον τα παιδιά του.
Με το ανοιχτό Jeep, κατευθυνόμενοι προς τα λιοντάρια.
Ακολουθώντας το ηρωικό αυτοκίνητο των ντόπιων μέσα απο δρόμους που δεν υπήρχαν στο ταξίδι της επιστροφής. Και προφανώς μόνοι μας ουτε με καθοδήγηση των λιονταριών δεν θα φτάναμε σε εκεινο το μέρος, καθώς ούτε ο υπέυθυνος του ξενοδοχείου είχε ιδέα που βρισκόταν. Εάν είμασταν στην Ελλάδα θα λέγαμε, “στην θέση Παλαιοραχούλα, πάνω από το χωράφι του μπάρμπα Γιάννη, στα ανατολικά είδα 3 λέαινες”. Εδώ που η έκταση είναι κάτι χιλιάδες εκτάρια σε ποιο χωράφι του μπάρμπα Αχμέτ να πρέπει να πάμε?
Wow. Looks like you are finding some excitement in India.
ΑπάντησηΔιαγραφή