Το Daman απέχει από το Surat περίπου 2 ώρες με το αυτοκίνητο. Η διαδρομή περιλαμβάνει κομμάτι της εθνικής οδού Δελχί – Βομβάη, με λίγα λόγια τον δρόμο που συνδέει την μεγαλύτερη πόλη και λιμάνι της Ινδίας με την πρωτεύουσα. Όντας Έλληνας και ξέροντας τα χάλια τον δικών μας δρόμων κανονικά δεν θα έπρεπε να εκφέρω γνώμη. Εάν όμως ένας Γερμανός έβλεπε αυτόν τον δρόμο θα έβαζε τα κλάματα. Ναι μεν έχει 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση με διάζωμα στην μέση!!! (Για Ινδία ανεπανάληπτο). Αλλά ο δρόμος δεν είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος (όχι με την αυστηρή έννοια του όρου) ενώ σε πολλά σημεία περνάει μέσα από πόλεις και χωριά. Έτσι λοιπόν σκυλιά, αγελάδες, και λοιπά ζώα καθώς και άνθρωποι τον διασχίζουν κατά βούληση και χωρίς να λογαριάζουν εάν έρχεται η δεν έρχεται αυτοκίνητο η φορτηγό. Ενώ σε μερικά σημεία είναι τόσο κλειστές οι στροφές που η αμφιβαλω εαν ειχαν ορατοτητα οι μηχανικοί οταν τον εφτιαχναν.
Η εθνική οδός ειναι ακόμα υπο κατασκευή.
Σε αυτό τον αυτοκινητόδρομο λοιπόν οδήγησα και εγώ, και είμαι περήφανος. Ο Ινδός επιθεωρητής με τον οποίον πήγαμε, έχοντας πιεί λίγο μπύρα παραπάνω στο Daman, ένιωσε νύστα και τον ύπνο να έρχεται να τον παραλάβει. Μου έδωσε λοιπόν το αμάξι, (εγώ είχα πει λιγότερο) και οδήγησα για 50 χιλιόμετρα στην εθνική οδό Βομβάης Δελχί. Πρέπει να είμαι από τους πρώτους Έλληνες αλλά ας το κάνω μεγάλο θέμα.
Είχα άλλωστε και τον Ganesh να με προστατεύει….
Ο δρόμος για το Daman. Όσο ανήκε στην Πορτογαλία δεν είμαι σίγουρος εάν υπήρχε καν δρόμος.
Το πράσινο οφείλεται στις βροχές και τους μουσσώνες, και η εικόνα της φύσης είναι συγκλονιστική.
Η μελαγχολία ενός καλοκαιριού που πέρασε, ενός γαλάζιου ουρανού που κρύφτηκε, και μιας θάλασσας που υποχώρησε, στο φόντο ενός απαγορευμένου ποτού, και άδειων πιάτων…..
Δυστυχώς ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος εκείνη την ημέρα. Όλη την ημέρα ψιλοέβρεχε, οπότε το περπάτημα στους δρόμους θα ήταν οτιδήποτε παρά ευχάριστο, ενώ και το Daman από μόνο του δεν έχει το μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον.
Όλοι λένε πως ανάμεσα στο Diu και το Daman το Diu είναι μακράν καλύτερο και θα συμφωνήσω μαζί τους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Daman είναι η άμπωτη. Όταν τα νερά πέσουν, η ακτογραμμή μετακινείται κάτι εκατοντάδες μέτρα, μακριά από το αρχικό σημείο ενώ στο ενδιάμεσο υπάρχουν κοφτερά βράχια. Το κολύμπι είναι δύσκολο σε τέτοιες θάλασσες και προτιμάται από ελάχιστους.
Η παραλία στα βόρεια είναι όπως περιγράφτηκε παραπάνω.
Αντιθέτως η παραλία στα νότια είναι λίγο καλύτερη καθώς δεν υπάρχουν βράχια. Άλλα οι κολυμβητές είναι αναγκασμένοι να περπατήσουν μέσα στην λάσπη για να φτάσουν την θάλασσα.
Η ταλαιπωρία μια καμήλας για να ενθουσιάζονται οι τουρίστες…. Εγω δεν δοκίμασα
Η εκκλησία του Daman. Χτισμένη και αυτή την πρωτη δεκαετία του 16ου αίωνα, στέκει αγέρωχη για 400 χρόνια. 400 μουσωνες εχει βιωσει και δεν εχει πάθει τίποτα.
Το εσωτερικό της εκκλησίας.
Leprosy is curable. Do not fear it, treat it. Έχω χάσει κάτι? Γιατί να υπάρχει αυτή η επιγραφή στο περίβολο του σχολείου?
Ένα καταπράσινο τοπίο με φόντο φοίνικες. Με τόση υγρασία που έχει το περιβάλλον οι εικόνες είναι πράγματι εντυπωσιακές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου