Είναι καιρός που ήθελα να ταξιδέψω στην Ινδία με λεωφορείο. Είχα ακούσει διάφορα, ότι είναι καθαρά, ότι είναι βρώμικα, ότι είναι στενά, ότι είναι ευρύχωρα, ότι είναι και δεν είναι άνετα, και ήθελα να εξακριβώσω μόνος μου την αλήθεια.
Η ευκαιρία να ταξιδέψω ήρθε όταν ένας επιθεωρητής του νηογνώμονα που τον γνώρισα στην Pipavav άλλαξε τόπο δουλειάς και μας κάλεσε να δούμε εκείνη την πόλη. Η πόλη του, το Surat, ήταν μόλις 11 ώρες μακριά από εμάς.
Το δύσκολο ήταν να οργανώσουμε το ταξίδι. Ευτυχώς εμείς δεν κάναμε τίποτα, αλλά βάλαμε τους Ινδούς να μας τα οργανώσουν. Το τοπικό sleeper λεωφορείο δεν είχε Air Condition, οπότε αποκλείστηκε αμέσως. Παρόλο που το ταξίδι γίνεται μόνο βράδυ, άρα δεν αναμένεται να έχει τόσο πολύ ζέστη, το a/c είναι απαραίτητο, καθώς ανοίγοντας το παράθυρο θα μπουν μέσα τα εξής: Σκόνη, κουνούπια, λοιπά έντομα, έντονη μυρωδιά από κάθε λογής σκουπίδια καθώς και η βροχή. Η πλησιέστερη πόλη όπου ξεκινούσε a/c sleeper bus ήταν η Bhavnagar 3 ώρες μακριά. Αναγκαστικά λοιπόν φύγαμε νωρίτερα από την δουλειά την Παρασκευή το βράδυ για να βρεθούμε στην αφετηρία των λεωφορείων.
Τα λεωφορεία λοιπόν είναι κάθε λογής. Είτε full sleeper, with a/c είτε κάτω καθίσματα και πάνω κουκέτες, είτε πάνω και αριστερά κουκέτες και κάτω δεξιά καθίσματα, ότι γούσταρε ο σχεδιαστής τους. Τα καλύτερα είναι τα Volvo bus (η ονομασία προήλθε από την γνωστή μάρκα οχημάτων, αλλά στην Ινδία αποτελεί συνώνυμο της πολυτέλειας). Volvo bus υπάρχουν μόνο σε μεγάλες πόλεις καθώς όντας πιο ακριβά δεν θα προτιμηθούν από τα φτωχότερα στρώματα. Και σε μια πολύ σαν την Bhavnagar όπου δεν έχεις πολλούς πλούσιους, Volvo ούτε με κιάλια δεν βρίσκεις.
Ο διάδρομος. Ίσα ίσα που χωράει άνθρωπος.
Κουβέρτες, προσφέρει το λεωφορείο, (από πότε έχει να τις πλύνει δεν έχω ιδέα) ενώ μαξιλάρι πρέπει να έχεις δικό σου,
Φύγαμε λοιπόν 9 το βράδυ από την Bhavnagar και μετά από ένα απείρως κουραστικό ταξίδι, φτάσαμε στις 5 το πρωί στο Surat. Οι Ινδικοί δρόμοι είναι γεμάτοι σαμαράκια. Και η θέση μας ήταν ακριβώς πάνω από την ρόδα. Δεν θα προσθέσω κάτι παραπάνω. Η απογειώσεις από την θέση ανάσκελα στην οποία βρισκόμουν ήταν συχνότατες, ενώ μια φορά βρέθηκα να πετάω για δευτερόλεπτα, καθώς ο οδηγός δεν θεώρησε ότι άξιζε να κόψει ταχύτητα σε μια ανωμαλία του δρόμου….
5 το πρωί, κουρασμένοι βγήκαμε με τον Χρήστο από το λεωφορείο, και πριν προλάβουμε καν να παραλάβουμε τις βαλίτσες ένα τσούρμο οδηγών rickshaw μας περικύκλωσε για να μας εξασφαλίσει ως πελάτες. Εμείς διαλέξαμε τον πιο φθηνό και φύγαμε για το ξενοδοχείο.
Την πρώτη ημέρα πήγαμε στο Daman. Το Daman είναι η πρώην πορτογαλική αποικία, (σαν το Diu και την Goa) όπου μετά την απελευθέρωση το 1961 δεν συμπεριλήφθηκε στο Gujarat αλλά μαζί με το Diu έφτιαξαν δικιά τους επαρχία. (για να πουλάνε ανενόχλητοι αλκοόλ καθώς στο Gujarat απαγορεύεται.)
Το βράδυ επιστρέψαμε και μαζί με τον επιθεωρητή και κάποιους φίλους του πήγαμε σε ένα Κινέζικο εστιατόριο. Τώρα τι κινέζικο εστιατόριο είναι αυτό που δεν προσφέρει μοσχαρίσιο κρέας, μόνο ο ιδιοκτήτης του ξέρει….
Επόμενη ημέρα αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το ίδιο το Surat. Αυτή η πόλη είναι μια από τις πιο ταχέως αναπτυσσόμενη της Ινδίας. Η ιστορία της ξεκινάει από την εποχή των Άγγλων τον 17 αιώνα, καθώς σε αυτό το μέρος διάλεξαν να χτίσουν τις αποθήκες για τα μπαχαρικά που θα πήγαιναν με τα πλοία στην Ευρώπη. Μερικά χρόνια αργότερα όλα αυτά ξεχάστηκαν όταν η Βομβάη έγινε το κέντρο εμπορίου της δυτικής πλευράς της Ινδικής χερσονήσου, θέση που κατέχει μέχρι σήμερα.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός.
Εννοείται πως μπήκαμε μεσα. Μου είπαν πως τα απογεύματα είναι πιθανό να δεις ανθρώπους να ανεβαίνουν στην οροφή του τρένου η να κρέμονται από τα παράθυρα καθώς δεν θέλουν να πληρώσουν εισητήριο.
Η αίθουσα αναμονής. Σχετικά με τον τύπο που κοιμάται στο πάτωμα, αυτή ειναι συνηθης εικόνα στην Ινδία.
Η κεντρική πλατεία της πόλης. Έξω από τον σταθμό δεκάδες ξενοδοχεία μαζεμένα στο ίδιο μέρος.
Στο Surat ξέσπασε το 1994 μια φοβερή επιδημία, σκοτώνοντας πολλούς ανθρώπους. Έκτοτε οι αρχές αποφάσισαν να καθαρίσουν την πόλη και μπορώ να πω πως το πέτυχαν. Η πόλη είναι μια από της πιο καθαρές που έχω επισκεφτεί στην Ινδία.
Όντας μια πόλη κοντά στα σύνορα με την διπλανή επαρχία, είναι λογικό να έχει πολλές επιρροές. Το να βρεις non-veg φαγητό είναι εξαιρετικά εύκολο καθώς παντού υπάρχουν εστιατόριο που το προσφέρουν. Αλκοόλ δεν υπάρχει αλλά τουλάχιστον μπορείς να βρεις υποκατάστατα. Non –alcoholic beers υπάρχουν παντού (δεν έχω ξαναδεί σε καμία άλλη πόλη του Gujarat) ενώ εδώ θα βρεθεί και το λεγόμενο mock-tail υποκατάστατο του Cocktail.
Δεκάδες εμπορικά κέντρα υπάρχουν στα περίχωρα αλλά και στο κέντρο της πόλης ενω η ανάπτυξη βασίζεται στην βαριά βιομηχανία. Υπάρχουν 2 ναυπηγεία, ένα διυλιστήριο και πολλά άλλες μικρότερες βιομηχανίες και βιοτεχνίες.
Έμεινα κατενθουσιασμένος από την πόλη. Δυστυχώς δεν χτίζουμε τα καράβια σε ένα από τα 2 ναυπηγεία του Surat, αλλά τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή. Ακόμα και η Pipavav έχει τα καλά της…
Ένα από αυτά που δεν έχει καλά η Ινδία είναι η αξιοπιστία των λεωφορείων. Στο πρώτο ταξίδι δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Αλλά στην επιστροφή δεν ήμασταν τόσο τυχεροί. Από το Surat φύγαμε στις 11 το βράδυ της Κυριακής. Κατά τις 3 τα ξημερώματα και ενώ ήμασταν στην μέση του πουθενά, το λεωφορείο σταμάτησε λόγω βλάβης στον κινητήρα. Μια ώρα μετά, ξαναξεκίνησε μόνο και μόνο για να προχωρήσει μερικά χιλιόμετρα πριν σταματήσει οριστικά. Μέχρι να βρεθεί άλλο λεωφορείο, και οδηγός και μέχρι να μας προσεγγίσουν πέρασε άλλο ένα 3ω ρο. Στην Bhavnagar φτάσαμε στις 11 το πρωί, ενώ στην Pipavav στις 3 το μεσημέρι….
Ο Ινδικός "Σείριος" στην έθνική οδό. Τώρα με τις βροχές είναι ακόμα καλύτερος....
Το σωτήριο λεωφορείο. Αυτό που λειτουργούσε, όχι το άλλο που χάλασε. Παρατηρείτε οτιδήποτε το ασυνήθιστο? Όχι ότι δεν έχει υαλοκαθαριστήρες, απλά τον έχουν βάλει μεσα. Το καλύτερο και ασφαλέστερο όχημα για να κυκλοφορείς όταν βρέχει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου