Τα ινδικά τρένα είναι διάσημα σε όλο τον κόσμο. Για τα συχνά ατυχήματα, αλλά κυρίως για τους ανθρώπους που ανεβαίνουν πάνω σε αυτά είτε λόγω της πολυκοσμίας είτε για να μην πληρώσουν εισιτήριο.
Ανακοινώνοντας σε κάποιους από την δουλειά μου πως θα πάω στην Βομβάη και πως θα ήθελα να χρησιμοποιήσω το τρένο όλοι τους με κοίταξαν με τρόμο και με απέτρεψαν από το να το κάνω. Κάτι θα ήξεραν. Δεν είχαν καταφέρει να με πείσουν να μην το κάνω
Περπατώντας στην Marine Drive Road της Βομβάης άκουσα τρένα να περνάνε σε κοντινή απόσταση. Πλησίασα τις ράγες και είδα τα τρένα να διέρχονται με ανοιχτές τις πόρτες!!!!!! και τον κόσμο να κρέμεται από αυτές.
Αυτή ήταν η ευκαιρία που έψαχνα. Και ήμουν τυχερός. Η πλησιέστερη στάση ήταν σε απόσταση αναπνοής οπότε κατευθύνθηκα. αμέσως προς τα εκεί.
Μπήκα στον σταθμό ο οποίος δεν ήταν γεμάτος κόσμο αλλά ένιωσα τα βλέμματα όλων των επιβατών να με καρφώνουν αναρωτώμενοι πως ένας λευκός βρέθηκε μόνος του σε αυτό το μέρος. Ο επόμενος στόχος ήταν να βρω τα εκδοτήρια.
Χωρίς εισιτήριο ταξιδεύω μόνο στην Ελλάδα, όπου ξέρω πως δεν υπάρχουν ελεγκτές. Στην Ινδία δεν θα το έκανα ποτέ. Το εισιτήριο για 3 στάσεις κόστιζε 4 ρούπιες, η αλλιώς περίπου 12 dollar cents η 9 eurocents. Όχι και άσχημα. Για να δούμε την εξυπηρέτηση..
Τα βαγόνια ήταν τα πιο πλατιά που έχω δει στην ζωή μου. Η οροφή ήταν γεμάτη ανεμιστήρες. Και στις πόρτες δεν είχε εγκατασταθεί αυτόματος μηχανισμός αλλά έκλειναν χειροκίνητα. Και καθώς αυτά τα τρένα έκαναν στάση κάθε 5 λεπτά, ποιος ο λόγος να τις κλείσεις? Έτσι έμεναν μόνιμα ανοιχτές, ενώ οι πιο ριψοκίνδυνοι Ινδοί κρέμονταν για να απολαύουν την καλύτερη θέα καθώς το τρένο κινείται.
Όπως μου είπαν αργότερα η πτώση επιβατών στις ράγες είναι συχνό φαινόμενο. Ειδικά τα πρωινά όπου όλοι οι εργαζόμενοι το χρησιμοποιούν για να πάνε στην δουλειά τους.
Καθαριζοντας την περιοχη ανάμεσα στις ραγες ενω τα τρενα διερχονται απο διπλα τους. Safety oriented managers
It doesn't look as bad as you make it out to be.
ΑπάντησηΔιαγραφή